Herkenning

Op Radio 2 was er door de week altijd het programma ‘Theater van het sentiment’. Het principe is dat het programma op de uitzenddag teruggaat naar dezelfde datum een aantal jaren geleden.
We belanden meestal ergens tussen 1960 en 1990. Ze draaien de hits van die dag, laten het nieuws weer horen en laten dan live mensen aan het woord die toen in het nieuws waren. De Nederlandse geschiedenis komt in al zijn groot- en kleinheid langs. Van een uitgebroken oorlog, een minister-president met een toespraak, tot het hoelahoep-record in Lutjebroek.
Er is natuurlijk ook een spelletje en dan wordt de kandidaat aan de telefoon gevraagd hoe oud hij ‘vandaag’ is. Herinneringen worden opgehaald en meestal zijn er wel herinneringen bij die ik ook heb.
Voor mij zijn data in de jaren zeventig en tachtig van belang. Dat is mijn adolescententijd, een tijd met veel muziek, onmogelijke liefdes, idealen en geen geld. Elke generatie heeft zijn eigen helden en gebeurtenissen en de verbinding is natuurlijk het sterkst met de eigen jaargenoten.
Het mooie van het programma is de vanzelfsprekendheid waarmee de geschiedenis wordt gedeeld door de bellers en de luisteraars. Het zijn vaak gewone Nederlanders uit gewone dorpen overal in het land met pastorale verhalen. De presentatoren maken er een kleine huiskamer van, waarin de gesprekken prettig doorkabbelen.
We praten met dezelfde taal, dezelfde uitdrukkingen en clichés, waardoor het een feest van herkenning (ook zo’n uitdrukking) blijft. Het is de cultuur van het alledaagse; je eerste biertje, je eerste brommer, je eerste vriendinnetje, kamperen op een eiland, uit je dak gaan in Valkenburg, voetbalclub, vereniging, fiets gestolen, vakantiebaan, boerencamping, dijkfeest….en ga zo maar door.
Het is het begin van chauvinisme, denk ik, als je dat warme bad gaat herkennen als de grote ongrijpbare gemene deler van Nederland.