Haast

Toen ik in de gaten kreeg dat het donker werd, zag ik pas hoe laat het was. De gang op de vierde verdieping van de B-vleugel was verlaten. De collega’s waren naar huis. Ik had een paar uur aan een stuk aan de presentatie gesleuteld die ik morgen moet geven en was de tijd uit het oog verloren.
En ik had ook nog beloofd dat ik zou koken vanavond. Ik besloot zo snel mogelijk naar huis te gaan, zodat ik misschien na het eten nog een uurtje verder kon werken. De presentatie was nog niet af. De rode lijn en het ritme van de afzonderlijke onderwerpen, de voorbeelden en metaforen, het klopte allemaal nog niet.
Ik pakte mijn spullen en zette de computer uit. In één beweging greep ik mijn jas van de kapstok en beende daarna de lange gang uit richting de lift. In de fietsenstalling kwam ik nog een collega tegen, maar ik had geen tijd om te praten. Ik riep: ‘Prettige avond!’, sprong op mijn fiets en ging in de hoogste versnelling richting huis.
Op de Cinemadreef dacht ik verder na over de presentatie en wat ik er vanavond nog aan kon veranderen. En op dat moment drong tot me door dat ik de usb-stick met mijn presentatie erop, in de computer had laten zitten. Ik vloekte. Zachtjes, maar hartgrondig.
Al was ik al bij de Veluwedreef, ik kon niet anders dan omkeren. Nog harder dan ik was weggefietst ging ik terug naar het stadhuis. Ik kwam dezelfde collega weer tegen, die me verbaasd aankeek en ik mompelde wat om mijn vreemde gedrag te verklaren: ‘Iets vergeten!’ Ik nam de lift naar de vierde verdieping, ging de hele gang weer door en trof de usb-stick gelukkig nog op dezelfde plek in de computer aan. De presentatie gered. Nu nog sneller naar huis. Dan maar wat later eten. De tijd vergeten is al vergeten!