Flexen

De blog van gisteren ging niet zozeer over auto’s, maar over delen en flexen. Flexen staat niet in de Dikke van Dale (mijn editie van 1992), want het is pas sinds het begin deze eeuw een werkwoord in onze kantooromgeving.
Flexen betekent dat je geen vaste werkplek hebt. Het is handig om in de buurt te zitten van de mensen met wie je samenwerkt, maar er is nergens een tafel die je kunt claimen als die van jou. De computerterminals zijn op elke tafel hetzelfde en je logt in het hele stadhuis in op hetzelfde netwerk.
Voor een aantal mensen is dat een verschrikking. Ze hebben nu een eigen territorium met foto’s van de kinderen op het bureau, met stapels paperassen als een eigen archief en tal van persoonlijke spullen, etenswaren en snoeptrommels. Net als een eigen auto, is de eigen werkplek heilig.
Over zes weken is dat voorbij. Dan gaan twee afdelingen van de dienst verhuizen naar een nieuwe verdieping die aan elke vijf medewerkers nog maar vier werkplekken biedt. In vaktermen heet dat de 0,8-ratio. Deze rekent er op dat twintig procent van de tijd de fulltime medewerker er niet is.
Voor de beta’s: Er zijn 52 x 40 werkuren per jaar; dat is 2080 uur. Fulltime werken is 36 uur per week: dus dat is al 10% minder (=208 uur). Een fulltimer heeft 24 vakantiedagen per jaar (=192 uur). We hebben een gemiddeld ziekteverzuim van 5% (=104 uur). Er is recht op 1,5% opleidingstijd (=31 uur). Blijft erover om te werken: 1545 uur. Dat is dus minder dan 75% van de tijd dat het stadhuis open is. In die tijd zijn er ook nog besprekingen en werkoverleg, dus een ratio van 0,7 had ik ook nog wel aangedurfd.
Een beperkt autorecht zullen we niet van bovenaf opleggen, maar met de werkplek doen we dat wel. Als de schaarste eenmaal is veroorzaakt zullen medewerkers zich snel aanpassen, is de ervaring. Ze leveren wel wat onafhankelijkheid en vrijheid in, maar de tijdgeest is nu eenmaal anders gedefinieerd: delen is het nieuwe hebben!