Ober

In het Italiaans restaurant in Eindhoven waar het Genootschap van Communicatiemanagement aan tafel ging, waren de kuipstoelen met zachte stof bekleed. De grote tafel waar we met negen personen om heen zaten was van ruw eikenhout. Er stonden verse bloemen op. Gedempt licht maakte de kleuren zacht en donker. Dit was geen gewoon Italiaans restaurant met pizza’s en Chianti-flessen aan de muur, geen grof stucwerk of plastic druiven, maar lambriseringen en zachte muurbekleding, waardoor de akoestiek goed genoeg was om met zijn negenen een gesprek te kunnen voeren.
De menukaarten waren mini Ipads. We konden door het menu scrollen en bij elke gerecht een kleurenfoto te voorschijn roepen. Het ontbrak er maar aan dat we zelf de keuken konden mailen; de ober nam de bestelling op met pen en papier.
Hij was in het zwart. Bij tijd en wijle dook hij op uit de schemer en schonk hij de wijn bij en ontkurkte hij een nieuwe fles nog voordat de vorige leeg was. Bij elk gerecht kwam hij langs met een pepermolen van een meter groot. Dat vonden we wel wat overdreven.
Hij was misschien niet ouder dan vijfentwintig, groot en slank, en hij leefde zich in in zijn dienende rol. Toprekwisiet in dit optreden was niet de pepermolen, maar zijn rossige snor. Een subtiele, goed onderhouden klassieke moustache, met twee kleine puntjes, waar hij af en toe subtiel even aandraaide, vrolijk opkrullend richting zijn dunne bakkebaarden.
Ik heb eerder over de snor geschreven en hoezeer hij kan afleiden en verstoren, omdat hij meestal getuigt van slechte smaak, van onverschilligheid of van een beschadigde bovenlip, maar die van deze ober kon de snor wel eens een glorieuze comeback bezorgen in het modebeeld. Hij had met trots een snor gekweekt en onderhouden als onderscheidend element in zijn uitstraling van een gigolo zoals die voorkomt in oude Italiaanse films. Dit was La Dolce Vita, waar de ensalladas, carbonara en de tiramisu tijdens een goed gesprek werden geserveerd door een man met de meest moderne klassieke snor van Eindhoven. Pronto!