Goederentrein

Anderhalve week geleden, op een zondagmiddag, zag ik een goederentrein door Almere rijden. Het was tijdens mijn hardlooprondje langs de Oostvaardersplassen. Ik stond op één van de loopbruggen over de Hogering mijn rekoefeningen te doen, toen de trein voorbij reed. Hij kwam vanuit het noorden en reed richting Amsterdam. Ik telde de containers, zoals ik altijd doe, en kwam aan 56 stuks op 28 wagons.
Toen de Hanzelijn, de verbinding tussen Lelystad en Zwolle, in december 2012 werd geopend, was de verwachting dat er ooit goederentreinen over dit traject zouden rijden. Mensen maakten zich daar toen zorgen over. De spoorlijn loopt dwars door Almere en passeert zes stations. De bewoners zijn niet gewend aan overlast van industrie of transport. Bij de opening van de lijn waren er verontruste omwonenden die voorzagen dat binnenkort de chloortreinen hun huiskamer zouden binnenrijden.
Lang gebeurde helemaal niets, maar nu zag ik daar op een zondagmiddag de eerste goederentrein voorbij komen. Vreemd, dacht ik, waarom weet ik daar niets van? Als Prorail een concessie heeft verleend aan een transportbedrijf, dan zou de plaatselijk krant en de regionale omroep dat toch als nieuws hebben gebracht? Maar ik had niets gelezen of gezien.
Thuis zocht ik op internet of ik de berichtgeving had gemist, maar ik vond niets. De laatste waarneming van een goederentrein in Almere dateerde uit 2013. Ik concludeerde dat het nu net als toen een incident was. De goederentrein was die zondagmiddag misschien voor één keer omgeleid, omdat elders het spoor geblokkeerd was.
Ik dacht er verder niet over na, tot gisterenavond half negen. Ik fietste van mijn werk over het Spoorbaanpad naar huis, toen tussen de stations Almere Buiten en Almere Parkwijk opnieuw een goederentrein voorbij reed. Dit keer waren het geen containers, maar ketelwagens. In het donker kon ik de wagons niet tellen en de trein was zo voorbij.
Het is zover, dacht ik, Almere is definitief in de vaart der volkeren opgenomen, maar niemand merkt het op.