Ontstopper

Een communicatieadviseur is een goede schrijver. Zij (ja, het is meestal een vrouw) kan ingewikkelde beleidstaal of juridische taal vertalen naar begrijpelijk Nederlands voor de gemiddelde toehoorder. Zij kan een moeilijke beslissing versnipperen in een keurig persbericht. Zij kan de woorden zoeken die verzachten of verkleinen, zonder de waarheid geweld aan te doen en zonder tegen wiens haren dan ook in te strijken. Zij kan betekenis geven aan een jaarverslag, een mijlpaal, een jubileum. Zij beheerst de taal als een timmerman zijn hout. Zij is een ambachtsvrouw, geen kunstenaar, geen dichter of romancier, zij maakt functionele teksten, met een boodschap, een bedoeling en een doelgroep. Er zijn geen communicatieadviseurs die niet kunnen schrijven.
Tenminste, zo heb ik er lang over gedacht. Er zijn inmiddels ook andere communicatieadviseurs verschenen. Ik kom ze regelmatig tegen. Schrijven is niet hun belangrijkste vaardigheid. Er zijn er zelfs die moeite hebben zaken fatsoenlijk op papier te formuleren, of erger nog: soms gewoon woordblind of zelfs dyslectisch zijn. In mijn ogen waren ze als communicatieadviseur ernstig gehandicapt.
Maar zij blijken te kunnen overleven in ons vak, als ze dat weten te compenseren door sociale competenties: adviseren, coachen, luisteren, motiveren, organiseren, inlevingsvermogen. En dat doen ze dan ook. Dit soort communicatieadviseurs denken niet in uitingen, soundbites of toespraken, maar in processen. Zij laten mensen communiceren en organiseren de communicatie. Ze brengen mensen bij elkaar die elkaar anders niet zouden spreken. Ze leiden vergaderingen of coachen groepen. Het zijn meer loodgieters: zij ontstoppen, verbinden en laten stromen. Zonder dit soort communicatieadviseurs zou het niet mogelijk zijn samen iets tot stand te brengen.