Vreemdgaan

Vijftig procent van de gehuwde mensen in Nederland gaat vreemd, las ik gisteren ergens. De bronvermelding is vaag. Er zijn zoveel bronnen. Ik weet niet of ik dit op Twitter las, op Facebook, in de krant of ergens op een toevallige website. Ik heb het hoe dan ook onthouden. Als vijftig procent van de gehuwde mensen vreemd gaat, dan komt het gemiddeld in elk huwelijk voor. Eén van de twee gaat vreemd! Dat is intrigerend, want dat weten ze alle twee hoe het zit.
En met wie gaat deze helft vreemd? Met de ander helft, zou de grap zijn, maar dat is rekenkundig onjuist. Als iedereen getrouwd zou zijn en de helft gaat vreemd, dan doet de ene kwart het met het andere kwart. Het kan ook nog zijn dat er sprake is van wisselende contacten en dat er bijvoorbeeld 10% notoire vreemdgangers zijn, die het met de 40% anderen doet. En dan zijn er ook nog de vrijgezellen die met genot stoken in een goed huwelijk.
Als de helft vreemdgaat, wordt de andere helft bedrogen. Er zijn ook open relaties, zoals dat heet. De partners spreken met elkaar af dat er buiten de deur gegeten mag worden, als het thuis dan maar wel in geuren en kleuren wordt verteld, zodat de rest van het gezin er ook een beetje opgewonden van wordt. Dat is dan eigenlijk geen vreemdgaan. In andere huwelijken is het volstrekt taboe. Alleen al de geur van een ander kan tot echtscheiding leiden. Daar geldt het adagium: wat niet weet wat niet deert.
Toch bijzonder hoe de moraal in Calvinistisch Nederland is verschoven. Tenminste… als het bericht waar is. Zonder bron kan ik het niet verifiëren. Was het een enquete? Als mensen een vragenlijst hebben ingevuld, deden ze dat dan wel eerlijk? Misschien gaat 80% wel vreemd! Of misschien is het tegenwoordig sociaal wenselijk om te zeggen dat je vreemd gaat, anders ben je ook maar een burgertrut. Laat ik het bericht zonder bron niet al te serieus nemen.