Handtekening

Vandaag om elf uur op een notariskantoor in Roerdalen tekent één van de medewerkers van het kantoor namens ons een koopacte, waarmee ons huis in Hulsberg definitief van eigenaar verandert. Deze overdracht had voor ons zeven jaar eerder mogen plaatsvinden uit financiële overwegingen, maar het sentiment is anders.
Het huis dat we in 1993 kochten en waarin we veertien jaar hebben gewoond, verbindt ons met ons Bourgondische leven in Limburg, de provincie van vlaai en bier, van Spass-kapel en drumband, van Schuttersfeest en Eerste Heilige Communie. Van alle dagen carnaval.
Het eerste grote feest dat we daar zelf gaven, was toen we ons verbouwde tuinhuis openden. Een aanleiding van niets, maar het was een drankgelag compleet met lintje doorknippen, biertap in de tuin en een optreden van onze Zaate Hermenie De Ruuttuuters.
Het huis was groot, had een diepe tuin en het stond aan de buitenweg tussen Aalbeek en Hulsberg. We konden doen en laten wat we wilden zonder dat iemand last van ons had. In de zomer stookten we een kampvuur en zaten we tot diep in de nacht op de veranda. In de winter nestelden we ons rond de bar in de keuken of bij de open haard. De grote tafel was ideaal voor vergaderingen van de voetbalclub of van de revue.
Tijdens carnaval was ons huis een uitvalsbasis voor de optocht. Dan lag over de hele benedenverdieping carnavalskleding, renden er twintig kinderen rond en stond de schminkdoos op de keukentafel. We zijn in het huis getrouwd en we hebben het een zomer lang ingrijpend verbouwd.
We wonen nu al zeven jaar in Almere, maar het huis in Hulsberg verbond ons nog fysiek aan Limburg. Hoewel we beter wisten, was er altijd een mogelijkheid terug te gaan, de woning opnieuw te betrekken en het oude leven op te pakken. Maar na vandaag is die weg afgesloten. In Roerdalen zet iemand om elf uur namens ons een handtekening en dan is het huis niet meer van ons.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.