Plagiaat

Elk liedje bestaat uit een combinatie van acht hele en vijf halve noten. Van die dertien noten kunnen wonderlijk veel melodietjes worden gemaakt. Van zware klassieke stukken tot eenvoudige kinderliedjes. Van house tot jazz. Van hardrock tot barok. Met dertien noten moeten we, na eeuwen componeren, inmiddels het stadium hebben bereikt dat we elke mogelijk volgorde hebben gehad. Er zijn geen nieuwe combinaties meer mogelijk. Elke liedje dat je nu nog maakt, is al eerder gemaakt. Je kunt natuurlijk nog wel variëren in akkoorden, ritme, toonhoogte, tempo, instrumenten en arrangement, waardoor het minder opvalt, maar ik durf de stelling wel aan dat elke nieuwe melodie er al eerder was.
We zullen het niet doorhebben omdat het onmogelijk is alle muziek van de wereld te kennen. Maar daar komt verandering in. Stop alle melodieën in een grote database en met flink wat rekencapaciteit kun je duizenden matches maken van nummers die dezelfde volgorde van noten hebben. Plagiaat!
Pharrell Williams moest afgelopen week met de Erven van Marvin Gaye een schikking treffen van 7,4 miljoen dollar, omdat zijn hit (Blurred Lines) teveel leek op die van Gaye (Got to give it up). Ik denk dat Marvin Gaye er zelf niet zo moeilijk over had gedaan, maar de advocaten van de Erven zagen hun kans schoon.
Het gaat bij superhits om miljoenen. Het is lucratief om zo’n hit onder een vergrootglas te leggen en op zoek te gaan naar het origineel. In de big data van de muziek kun je de melodie bijvoorbeeld zomaar vinden in een deuntje van een obscuur bandje uit Australië. Je hoeft je als advocaat alleen maar aan te bieden aan de bedenker van het origineel om er een stevige zaak van te maken.
Gisteren schreef ik nog over het oude ambacht van de webwinkelbouwer. Vandaag komt er een nieuw beroep bij in de lucratieve wereld van echtscheiding, letselschade en contractbreuk: de datamining-advocaat.