Monument

In de Raadszaal van het Raadhuis van Wassenaar is de akoestiek zo slecht, dat zelfs de enige spreekster denkt dat er steeds iemand doorheen praat. Het is de vertraagde echo van haar eigen stem, die ervoor zorgt dat haar zinnen klinken als een rommelig gebrabbel, waaruit elke articulatie is verdwenen. Ik zet als een oude man mijn hand achter mijn oor en sluit soms mijn ogen om me te kunnen concentreren op de zinnen en hun betekenis.
Het wordt nog erger als iemand uit het publiek haar een onverstaanbare vraag stelt en een paar anderen in de zaal vrijwel tegelijkertijd roepen om die vraag nog eens wat luider te herhalen. Als de echo’s van al deze stemmen met elkaar interfereren tot een vibrerend geheel van klanken, duurt het even voordat de rust is weergekeerd en de vraag opnieuw gesteld kan worden.
We zitten weer eens in een monument en Wassenaar is er trots op. Hoog boven me strekt het plafond zich uit met ornamenten en kroonluchters. Er hangen oude schilderijen aan de wand en ik zie op sokkels de gebeeldhouwde hoofden van twee voormalige koninginnen. In het midden van de raadszaal staat de U-vormige vergadertafel, waaraan de burgemeester en éénentwintig gemeenteraadsleden kunnen aanschuiven op oude pluchen stoelen.
Meewarig denk ik aan het stadsbestuur, dat sinds 1925 ertoe is veroordeeld maandelijks te vergaderen in deze akoestiek. Hoe het debat steeds weer ontaardt in misverstanden, als niet alleen de politieke opponent, maar ook de muren en het hoge plafond ieder van repliek dient.
Dit zijn de momenten dat ik me gelukkig prijs in Almere te werken, in een groot stadhuis met een raadszaal als een amfitheater, met zachte stoelen op de publieke tribune, camera’s, overheadbeamers en projectieschermen, airconditioning, een microfoon voor elk raadslid, en aan de wand een glasmozaïek van onze moderne nieuwe koning. Gek eigenlijk dat die niet in Almere is komen wonen.

Dit bericht is geplaatst in communicatie en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.