Ledigheid

Soms ben je toe aan vakantie, maar soms ook helemaal niet. Er was geen vermoeidheid, een dreigende burn-out of een andere dwingende noodzaak tot een week van ontspanning. Sterker nog. Ik was net een beetje lekker aan het werk. Het nieuwe jaar lag als een maagdelijke akker voor me, waarop kan worden geploegd, gezaaid en geoogst. En ik had plannen genoeg.
Maar onze wintersport was in september al geboekt. Niet dat ik er niet naar uitzag. Skiën is één van de prettigste manieren om je door de bergen te verplaatsen. Het gezelschap stond al een tijdje in de startblokken en de voorpret van de voorbereiding was de afgelopen maanden al gevierd.
Ik zit in de Franse Alpen. Na vijf dagen skiën begint mijn rechterknie te protesteren en moet ik het wat rustiger aan doen. In het huis boven op de berg lees ik ‘Ik ben Pelgrim‘ van Terry Hayes. Het is gelukkig zo dik dat ik er dagen mee zoet ben, maar ondertussen dwalen mijn gedachten af naar Nederland en het werk dat nog moet gebeuren.
Wat zou mijn vader ervan vinden? ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’, is één van zijn ingebrande lessen en ik zie hem ineens hoofdschuddend aan de eettafel van dit appartement zitten. Zomaar op een doordeweekse dag in januari een boekje lezen, een middagslaapje na de lunch, om vier uur al aan de wijn met Franse kaas, later op de avond nog een biertje.
Ik troost me met de gedachte dat ik hier aan mijn mentale conditie werk (zeker niet aan mijn fysieke) en dat ik me moet opladen voor de rest van het jaar waarin ik nog genoeg werk kan verzetten. Bovendien schrijf ik netjes elke dag mijn blog en houd ik met een schuin oog mijn mail in de gaten.
Toch resoneert het woord ledigheid. Een woord veel groter dan luiheid of verveling. Het gaat om het gebrek aan inhoud, van doelloosheid en dat er niets uit je handen komt. Soms kun je ook helemaal klaar zijn met genieten. Aan het eind van de avond in de bergen, waar de nacht helder en ijl is, komt het moment dat ik in paniek nog een Duvel uit de koelkast pak.