Bidden

Als Rooms-Katholiek gezin deden we niet veel met de Bijbel. We hadden meer met de Katechismus en met de Oefeningen van Berouw. Voor en na het eten baden we onze vaste gebeden. Als kind van vier, vijf of zes begreep ik niet wat ik zei. Zelfs ‘Wees Gegroet Maria…’, waren klanken zonder enige betekenis. De kunst was om het snel genoeg te zeggen, anders wist je niet dat ‘…Vol Van Genade…’ erachteraan kwam.
In de jaren zestig ging het hele gezin na het avondeten op de knieën; vader, moeder en vijf of zes kinderen (ik weet niet of mijn oudste zus erbij was, maar de jongste zeker nog niet). Als je een korte broek droeg en dat deed ik als kind, was knielen op de ruwe kokosmat geen pretje. Door meer gewicht op je tenen te zetten en met je ellebogen zwaar op je stoel te leunen, kon je die pijn wat verzachten. Ondertussen bromden we het avondgebed. Ik kende het niet uit mijn hoofd en rook ondertussen aan de zitting van mijn eigen stoel. Als dat naar poep rook, rook dat lekker. Meestal rook het naar niets. Ondertussen ging mijn vader de hele rozenkrans langs.
Begin jaren zeventig, kwam de klad erin. Mijn oudste zus was jong getrouwd, de oudste drie broers gingen het huis uit om te studeren en plotseling zaten we nog maar met drie kinderen aan tafel. We gingen niet meer op de knieën. Mijn moderne ouders hadden de Kinderbijbel ontdekt en daar lazen we stukken uit. Omdat ik al vroeg goed kon lezen, liet ik met plezier horen wat ik kon. Ik kan me de verhalen niet herinneren. Ik denk ook dat we er meteen weer mee ophielden, toen we het boek uit hadden. Mijn vader had er het geduld niet voor. De gebeden voor en na het eten waren daarna nog kort en krachtig. Een weesgegroetje en een onzevader en ten slotte nog een magische formule, iets met ‘hemelsch gastmaal en het eeuwige leven’, die alleen mijn vader kende. Zo bleven we niet alleen onwetend van de Bijbel, maar verleerden we ook het bidden. Ondertussen geloofde ik er niet meer in.