Volmaken

In het begin van de zomer besloot ik vakantie te nemen en geen blogs meer te schrijven. Zo ontstond het gat in een jaar dagelijkse blogs. Alles bij elkaar miste ik 28 dagen, waarvan ik er in de loop van de zomer een stuk of dertien alsnog heb kunnen vullen. Het zijn natuurlijk geen blogs meer, maar teksten met een gelogen datum. Apocrief noem ik het nog maar eens, omdat het zo’n mooi woord is.
Als ik deze tekst schrijf, is het maanden later. Ik zit in Spanje, het is buiten meer dan dertig graden, en op het appartement met uitzicht op zee, is het wachten tot het wat koeler wordt. Het ontbijt is achter de kiezen. Ik heb net een boek uit en ach vooruit, het wordt tijd om wat te schrijven. Ook nu heb ik al weer negen dagen verstek laten gaan. Weer een gat dat ik later zal moeten vullen. Zo loop ik steeds achter de feiten aan.
Er waren toen – en ook nu weer – geen redenen om niet te schrijven. Gebrek aan energie of gebrek aan inspiratie of luiheid, of een combinatie van alledrie? Nee, ik wist wel beter. Het tegenovergestelde van creatie, zo heb ik geleerd, is angst. Angst die verlammend werkt, waardoor er niets meer uit de handen komt. Angst voor middelmatigheid, voor onbeduidendheid, voor schouderophalen, afwijzing en afkeuring.
De blogs raakten besmet met deze angst. Woorden en zinnen kwamen met horten en stoten. Het zelfvertrouwen sloop de kamer uit en in elke alinea zat de kramp van de twijfel.
Voor de tweede keer dit jaar moet ik opnieuw beginnen. Ik begin waar deze teksten niet meteen zullen worden opgemerkt. De eerste week van juli van 2014 is een klein oefenterrein, ver weg van het publiek, waar ik niet alleen kan oefenen, maar ook het jaar kan vol maken zonder enige pretentie.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.