App

Als er al een nieuw woord in de Dikke van Dale thuishoort dan is het app. Het is zo ingeburgerd dat vast niet iedereen meer weet dat het een afkorting is van het Engelse woord application, letterlijk: toepassing. Jammer eigenlijk dat het nooit vertaald is in het Nederlands. Niemand heeft het over een ’toep’, wat ook prima bekt. ‘Heb je die nieuwe toep al?’ ‘Ga naar de toep-winkel voor de laatste versie!’ Maar dat geheel terzijde.
Begin deze eeuw, toen de eerste smartphones op de markt kwamen, waren de apps afgeleid van programma’s die al bestonden: een notebook, een agenda, een mailprogramma en iets voor muziek, foto’s en video’s. Vanaf het eerste uur waren er talloze spelletjes en vrijwel meteen ook varianten van de meest populaire websites, zoals Buienradar, Google Maps en Youtube.
Daarna begon de creativiteit en lagen de virtuele schappen van de app-store vol met meer dan je op een enkele smartphone kwijt kon. Met apps kon je geld verdienen en zolderkamerprogrammeurs grepen hun kans. Ze maakten talloze apps, met als hoogtepunt de onzinnige vuvuzela-app tijdens het WK voetbal van 2010.
Daarna werd het weer serieuzer. De banken kwamen met apps waarmee je kon bankieren. De ANWB en de NS bedachten reisplanners en andere organisatie konden niet achterblijven. Ook de overheid niet. Zo had de gemeente Almere als één van de eersten haar eigen Almere app. En nu ook de belastingdienst een app heeft voor het doen van je aangifte, kun je er niet langer omheen. Zonder apps is het leven onmogelijk geworden. De meeste internet-transacties, zo blijkt uit onderzoek, doen mensen inmiddels via hun mobiele telefoon.
De vooruitgang kun je niet tegenhouden, maar er dreigt weer een ambacht te verdwijnen. Met het succes van de apps, hebben webwinkels weinig toekomst meer. Complete virtuele winkelstraten krijgen te maken met leegstand. Op de eerstvolgende braderie kan de webwinkelbouwer aanschuiven in het rijtje, mandenmaker, hoefsmid en rietdekker.