Deadline

Er is altijd wel ergens een deadline, de afgesproken datum en tijd waarop iets af moet zijn. Zo’n deadline lijkt in het begin altijd ver weg, maar hij komt onherroepelijk dichterbij en uiteindelijk moet je je toch nog haasten om hem te halen.
Toen ik ooit een tijdschrift maakte, legde ik voor de aanleverende auteurs de deadline altijd een week vroeger dan werkelijk nodig was. Ik wilde niet het risico lopen dat het materiaal te laat binnen kwam. Na de auteur volgde er immers altijd nog de redacteur, de vormgever en de drukker. Allemaal met eigen doorlooptijden. En vooral de drukker was onverbiddelijk; de geplande tijd op de rotatiepers was heilig.
Elke auteur weet dat een hoofdredacteur strenger is dan nodig. Hij kan ook zelf vanaf de verschijningsdatum terugrekenen. De meest brutale auteur legt de deadline maximaal een uur voor het moment waarop de vormgever het materiaal panklaar moet aanleveren bij de drukker. Dan heeft hij geen last meer van de redacteur, maar menig vormgever raakt daar overspannen van. De drukker haalt zijn schouders op. Hij verdient er alleen maar aan.
Sinds ik deze blog schrijf, heb ik elke ochtend een deadline. Voor half acht moet het allemaal klaar zijn, anders kom ik te laat op mijn werk. Ik verzin zo’n deadline zelf, dus ik mag er ook van afwijken. Maar toch, als ik voor half acht nog niet klaar ben, voel ik een lichte vorm van paniek. De keukenklok tikt maar door en jaagt ongemerkt mijn hartslag omhoog.
Om de deadline alsnog te halen sla ik als eerste de redacteur in mij over. De stijlbloempjes blijven staan en taal- en typfouten kan ik niet meer corrigeren. En ook de vormgever heeft geen tijd meer voor een gelijkmatige indeling in alinea’s met mooie halve witregels aan het einde.
Gelukkig heb ik niets te maken met een drukker.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.