Adres

De zoon geeft ons toestemming binnen te komen. Voordat we de woning binnengaan, deelt mijn collega blauwe plastic hoesjes uit om om onze schoenen te doen. Het is uit beleefdheid om het huis niet te bevuilen. Het is routine, geen noodzaak; op de witte tegels in de gang zien we de moddersporen van vele voeten en over alles in het huis ligt een dikke laag stof.
Aan de muur van de woonkamer hangt een groot portret van de overleden moeder. In haar gezicht herken ik de trekken van de geestelijk gehandicapte dochter die op de grote leren bank is gaan zitten als we binnenkomen. In de twee goudkleurige kroonluchters zit een grijze brei van spinrag. Door het raam zie ik de achtertuin met drie roestige fietsen, speelgoed, matrassen, een oude computer, vuilniszakken met kleren, willekeurig gestapeld en neergesmeten.
Wie woont hier, is de vraag waarmee de twee handhavers en ik de woning zijn binnengegaan. Hóe wonen ze hier, is de vraag die bij mij opkomt. De vader zit al maanden in het buitenland. De twee zonen zijn overdag aan het werk, en het gehandicapte meisje is thuis. Ik schat ze alledrie rond de twintig.
De twee jongens laten ons boven de slaapkamers zien. Ze willen aantonen dat ze hier echt wonen. De oudste wil zich inschrijven bij de universiteit, maar zonder adres gaat dat niet. Het meisje loopt achter ons aan.
Mijn collega vraagt aan de jongste zoon waar zijn tandenborstel is, wat ze gisteren gegeten hebben, welke kleren ze gisteren droegen. ‘Ik zie helemaal geen was’, zegt de andere collega. ‘We hebben gisteren alles gewassen’, zegt de oudste zoon, ‘mijn zus vouwt altijd alles netjes op.’
Het meisje lacht als ze haar naam hoort. Ze staat in haar eigen kamer en roept: ‘Mijn kamer! Mijn kamer!’ ‘Je hebt een mooie kamer’, zegt mijn collega. Het meisje lacht en herhaalt het nog maar eens: ‘Mijn kamer’.
Als we het huis verlaten, vertrekken de twee zonen ook, terug naar hun werk. In de auto, op weg naar het stadhuis, denk ik aan het meisje, alleen op haar mooie kamer in het vergeten huis.