Vrijdagmiddag

Vanaf een uur of drie beginnen de eersten mij prettig weekend te wensen. Om vijf uur zitten er nog een paar doorzetters, maar om half zes is er niemand meer op de vierde verdieping van de A-vleugel van het stadhuis. Buiten regent het en begint het te schemeren. Ik trek mijn jas aan en loop door de lange kromme gang naar de lift.
Als ik langs de flexplekken loop, zie ik dat iemand het licht heeft laten branden en ik doe dat uit. Nu zijn alle kamers donker, alleen in de gang zelf brandt nog een gedempt licht. Terwijl ik wacht op de lift, die schurend naar boven komt, hoor ik plotseling het kopieerapparaat piepen. Het apparaat staat in een nis midden in de gang, waar ik net nog doorheen liep. Er is dus toch nog iemand die ik niet heb opgemerkt. Nieuwsgierig loop ik terug.
Als ik bij het kopieerapparaat kom, zie ik de rode lampjes knipperen, maar er staat niemand bij. De display geeft aan dat lade 3 leeg is, en er komt niets uit. Als gewoontegebaar kijk ik onder de deksel en zie dat het origineel er nog ligt. Het is een bouwtekening. Het duurt een tel voor ik doorheb dat het de plattegrond is van de A-vleugel. Dan hoor ik iemand de gang opkomen. Ik doe de deksel snel weer dicht en staar naar de display van het apparaat, totdat er iemand achter mij staat.
‘Is hij vastgelopen?’ Ik draai me om en zie een jongen staan, die ik niet eerder heb gezien. ‘De lade is leeg’, zeg ik, ‘maar wie ben jij?’ ‘Ik doe onderzoek’, zegt hij. ‘Dan ben je nog laat bezig op vrijdagmiddag.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Dat 9 tot 5 gedoe is niets voor mij. Het is mooi rustig nu.’ Hij vult het kopieerapparaat bij, alsof hij het al veel vaker had gedaan. Het lijkt allemaal vanzelfsprekend. Ik wens hem prettig weekend en laat hem achter op de gang. Eenmaal buiten kijk ik om naar de gevel van het gebouw. Het is helemaal donker. Nergens brandt nog licht.