Verwantschap

‘Jij moet Dinie zijn?’ ‘Nee, ik ben Corrie? En jij bent Jordan?’ ‘Nee, ik ben Paul.’ Dat overkomt me ook nog een keer met Bep en Tonny. Het is even wennen op de reünie van alle neven en nichten van mijn vaders kant. Bij binnenkomst krijgen we gelukkig allemaal een badge. Op die van mij staat: ‘Paul van ome Johan’.
Mijn vader Johan was de jongste van elf kinderen en als één van zíjn jongste kinderen ben ik op deze zondagmiddag ongeveer de jongste van allemaal. Mijn oudste neef Jan van ome Mans is dik in de tachtig, niet meer dan vijf jaar jonger dan mijn moeder, zijn tante. De meeste kinderen van de oudste broers en zusters van mijn vader zijn ruim boven de zestig. Als ze er allemaal zouden zijn geweest dan had het gezelschap uit meer dan honderd mensen bestaan. Nu zijn er ruim zeventig.
Er is helemaal niemand van al deze neven en nichten waarmee ik contact heb. De meesten heb ik vijf jaar geleden voor het laatst gezien, bij de vorige reünie. En toch is het vertrouwd. De verwantschap is namelijk groot en onmiddellijk herkenbaar in de wijze waarop deze mensen zich manifesteren.
Luisteren is niet hun sterkste kant, praten des te meer. En ook een familietrekje: iedereen weet het beter. Tijdens de presentatie van de familiegeschiedenis, moet neef Gerhard van ome Jan zijn best doen om verstaanbaar te blijven als het gezelschap ongevraagd zijn commentaar geeft bij de getoonde foto’s. Als iemand het verkeerd ziet, wordt dat luid gecorrigeerd en lachen de neven en nichten elkaar uit in een uitgelaten stemming.
De verwantschap is herkenbaar in de grote gebaren, de omhelzingen, het knijpen in armen en het slaan op de schouders. Het zit hem ook in het regelen en organiseren, de boel samen opbouwen en opruimen, de vastberadenheid om van de reünie een succes te maken. Het is ook het gebrek aan opsmuk, de directe vragen, het harde lachen en het gemak waarmee het bier en de wijn er doorheen gaat. Ik herken de grootspraak, de verbeelding en de bluf, maar boven alles de wil om het beste van het leven te maken.
Via deze mensen krijg ik alsnog een indruk van hoe onze gemeenschappelijke grootouders moeten zijn geweest, die begin vorige eeuw elf kinderen op de wereld hebben gezet op een boerderij vlakbij Zwolle.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.