Verplichting

Ik heb geleerd dat elke verplichting averechts werkt. Alles wat als een verplichting voelt in plaats van een vrije keus, is voor de gemiddelde Nederlander onaantrekkelijk. Wij zijn liever vrij. We houden niet van gedragsregels, snelheidslimieten en eenzijdige afspraken. Die gelden alleen voor anderen.
Wij vinden authenticiteit belangrijk. Hoe harder je roept dat iets moet, hoe meer aanleiding dat juist niet te doen. Originaliteit en creativiteit zijn gewaardeerde eigenschappen en de overdreven varianten daarvan, eigenwijs en wereldvreemd, vinden we ook nog aandoenlijk.
Als je een andere wilt verplichten, dan is verleiden de beste strategie. Je trekt iemand over de streep met een beloning, een ideaal of een gemeenschappelijk doel. Laat iemand verlangen naar de zee en hij bouwt een schip, zo las ik ooit ergens op een muur bij een communicatiebureau.
Er is veel waartoe ik me verplicht heb in dit land. Er zijn wetten, regels en belastingen. Daar zit geen andere beloning of verleiding aan vast dan het vermijden van schuld en boete. En er zijn morele verplichtingen, die diep in de genen zitten, zoals zuinig zijn met water en energie, het sneeuwvrij maken van de stoep en het meedoen aan verkiezingen.
Soms komen verplichtingen voort uit iets waar ik vrijwillig aan begon. Het is in eerste instantie geen verplichting, maar dat wordt het wel als het enthousiasme tempert, het steeds meer tijd kost en de resultaten achterblijven. Dan kan ook vrijwilligerswerk na verloop van tijd verzanden in een vermoeiende routine. Op een dag zie ik geen hoger doel meer dan dat de ander nu eenmaal op mij rekent. Zodra verlangen verandert in verplichting, is het tijd om los te laten en me op een andere manier te verbinden.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.