Thuishaven

Dit is de laatste maand in mijn huidige baan. Geleidelijk laat ik los, maar nog niet helemaal. Er zijn flarden van werk, afspraken, beloften, laatste restjes. Nog een vergadering waarvan ik keurig de actiepunten opschrijf voor mijn opvolger. Alles wacht op de definitieve overdracht.
Alles voor het laatst. Het laatste werkoverleg op de eerste maandag van de maand. De laatste keer met het kernteam. De laatste redactieraad. Net nog één keer een halfjaargesprek. Er is melancholie, sentiment en ook twijfel over wat ik achterlaat. Met weemoed kijk ik terug naar wat is geweest. De tijd is onherroepelijk voorbij gegaan.
Ik neem afscheid, maar ik voel ook hoe er afscheid wordt genomen. Ik loop nog over de gang, maar voor sommigen ben ik al vertrokken. Ze glimlachen vriendelijk, wensen me succes, maar ze rekenen al niet meer op mij. En terecht. Als je iets wilt regelen moet je bij de opvolger zijn. Wat ik nog te betekenen heb, zijn louter formaliteiten. Ik speel mijn rol en zij doen dat ook, maar het kompas is gericht op de ander.
Mijn agenda vult zich met nieuwe afspraken: kennismakingsgesprekken, binnenloopmomenten, inwerksessies. De mailbox stroomt vol met verslagen, documenten, rapporten over nieuwe onderwerpen. Ik lees alles wat los en vast zit over het avontuur dat komen gaat. Aan de horizon zie ik de contouren van een beoogde bestemming.
Ik lig nog in mijn thuishaven als een kapitein op een zeilschip. Iedereen heeft me goede reis gewenst, maar ik wacht op de juiste wind. Elke dag komen ze kijken of ik al weg ben. Steeds weer zien ze me zwaaien, maar ik steek maar niet van wal. Nog twee weken, dan gooi ik de trossen los.