Theater

We lopen achter de gastvrouw aan, die ons vanaf de stadsboerderij, waar we net een Zweedse driegangenmaaltijd hebben gehad, naar een plek brengt midden in het bos, waar voor de voorstelling een tent is neergezet met aan de ene kant een decor en aan de andere kant een tribune voor zo’n honderdvijftig mensen.
De acteurs staan al op het toneel als het publiek plaatsneemt. Doordat de tent aan beide kanten open is, is het decor meer dan honderd meter breed, met links een badmintonveldje en rechts een parkeerplaats met een oude Volvo. In het stuk dat door Suburbia wordt opgevoerd, lopen de toneelspelers soms dat hele decor af, de bossen in, waar ze een wandelingetje maken of een tijdje in verdwijnen.
Het stuk speelt zich af in een zomerhuis, waar een familie elk jaar tijdens de midzomernacht bijeenkomt. Het is een modern Zweeds stuk, waar vervreemding, onthechting en eenzaamheid de gebruikelijke thema’s zijn. Alles draait om de vrouw met de minste tekst. Ze heeft zichzelf Hebriana genoemd, zoals ook de titel van het stuk is. Ze is de jongste dochter van het gezin en zoals we begrijpen heeft ze het grootste deel van haar leven in een gesticht doorgebracht.
Ze woont in haar eigen kamer, zegt ze, terwijl de anderen in een andere kamer zijn. Ze tekent en schrijft gedichten. Soms heeft ze spraakzame momenten. Dan lijkt er contact, totdat de ander haar in een kamer trekt waar ze niet wil zijn, zoals ze zelf zegt en dan zegt ze helemaal niets meer. Ze is mooi, wat de mannen tot waanzin drijft, en ze doet gek, wat de vrouwen en vooral haar moeder moedeloos maakt.
Als het stuk is afgelopen is er niets opgelost of veranderd. We zijn slechts getuige geweest van een familiebijeenkomst in een zomerhuis. We applaudisseren lang voor de acteurs en laten ze daarna weer achter in het bos. We lopen in het donker terug naar de stadsboerderij.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.