Speculaas

Op de tafel ligt een pak gevulde speculaasreepjes van het huismerk van Albert Heijn. Het ligt er al een paar dagen. Alle andere boodschappen van maandagmiddag zijn meteen opgeborgen op de bestemde plekken of inmiddels soldaat gemaakt, maar de speculaas ligt er nog. Het is geen artikel dat een vanzelfsprekende plaats in een keukenkastje heeft. Het pak schuift al enkele dagen over de tafel. Tussen de kranten en de theepot, achter de bloemen en het broodrooster.
De speculaas stond niet op het boodschappenlijstje van maandag. Het verlangen naar speculaas is in de supermarkt zelf ontstaan. Ik stel me zo voor dat het een aanbieding was. Er was een uitstalling van pepernoten en chocola, vlakbij de kassa lag de speculaas voor het grijpen en het belandde in een vlaag van begeerte op de lopende band.
Het gebak ligt er inderdaad verleidelijk bij in zijn volledig doorzichtige verpakking. De vormgever heeft er een ambachtelijk tintje aangegeven door er een lintje op te drukken van rood-witte blokjes zoals de gordijntjes in een boerenkeuken. Het etiket met de tekst lijkt er zogenaamd op vastgenaaid. Ik lees dat de reepjes van roomboter zijn gemaakt en gevuld met amandelspijs.
Het is nog geen week officieel herfst en de supermarkt brengt ons in een huiselijke stemming. Terwijl de regen tegen de ramen slaat, steken we kaarsjes aan, kruipen we dicht tegen elkaar aan en we warmen onze handen aan de chocolademelk. Zo is de bedoeling.
Nog geen twee weken geleden stond ik op het strand in de Spaanse zon. Nu zit ik in het donker aan de keukentafel in Almere en bestudeer het verdwaalde pak speculaas. In de hoek staat de houdbaarheidsdatum gestempeld. De reepjes zullen Sinterklaas niet halen, maar de zomer is nu definitief voorbij.

Dit bericht is geplaatst in verbinding en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.