S

Afgelopen week kreeg ik weer eens een chocoladeletter van Sinterklaas. Misschien was het wel de honderdste keer dat ik de letter P kreeg. Ik herinner me dat ik altijd al liever een P kreeg dan een I, want dan had je meer chocola. Mijn zus kreeg altijd een B. Dat was nog beter.
De chocoladeletter is een slim cadeau. Bijna iedereen vindt het lekker en toch is het persoonlijk. Vooral gevers die het druk hebben, zoals Sinterklaas, komen er mooi mee weg. Geen tijd om het hele dossier te lichten, maar dan toch minstens aandacht voor de naam van de ontvanger.
Daarom wantrouw ik de S. Hoe goed bedoeld ook, daaraan ontbreekt het laatste beetje aandacht. Als je een S krijgt, dan is die meestal groot ingekocht. Bijvoorbeeld op school, bij de buurtvereniging, of op de voetbalclub. Ook op het werk. Als Sinterklaas een organisatie is, dan zie je meteen de bureaucratie in de vorm van deze letter. Doe iedereen maar een S. De S van standaard, simpel en snel.
De bakkers en supermarkten houden daar rekening mee. Vanaf half oktober liggen de magazijnen vol met de letter S. Als je op 5 december na je werk, in grote haast, tegen winkelsluitingstijd de laatste letter koopt, dan zou je verwachten dat dat een X is of een U, maar het is meestal een S. Na 5 december koopt overigens niemand meer een letter. Dus zo’n goed cadeau is het nu ook weer niet.