Rolstoel

Mijn moeder raakt bij elke lichamelijke inspanning buiten adem. Het zwakke hart krijgt het bloed nauwelijks meer rondgepompt. Al haar organen snakken naar zuurstof, maar het komt er maar mondjesmaat aan.
Gisteren ging ik met haar naar de 50-jarige bruiloft van haar broer en schoonzus. Ze was zo verstandig hiervoor in het bejaardenhuis een rolstoel te reserveren. Beneden stond een wat aftands ding klaar, met een grote scheur in de skai-leren zitting, maar de banden waren hard en je kon hem eenvoudig inklappen en opvouwen voor achter in de auto.
Voor het eerst reed ik mijn moeder in een rolstoel het bejaardenhuis uit. Bij de auto leerde ik drie lessen als jonge mantelzorger. Les 1: het is belangrijk de rolstoel op de rem te zetten, voordat je opstaat. Terwijl mijn moeder in de auto plaatsnam, zette ik de rolstoel in de achterbak. Les 2: je vouwt een rolstoel alleen op als je hem schuin op één wiel zet. Hij paste niet in de auto totdat ik ontdekte dat ik de voetsteunen kon inklappen. Dat was les 3.
We moesten eerst naar het tuincentrum voor een cadeau. Brutaal parkeerde ik de auto pal voor de ingang en ik haalde de rolstoel te voorschijn. Het duurde even, maar hup daar reden we parmantig de winkel binnen. Mijn moeder koos een paar rozenboompjes uit en daarna moest ik haar alleen laten om een winkelkarretje te halen. Even stond ze daar verweesd en verlaten achter de rododendrons. Ik rende snel heen en weer en zette de boompjes in de kar. Nu had ik twee karren. Wat te doen?
Ik bracht eerst mijn moeder naar de kassa en zette haar ergens neer waar ze niemand in de weg stond en toch een gezellig uitzicht had. Vervolgens keerde ik hollend terug naar de rozenhoek en haalde ik de kar met boompjes op.
Na het afrekenen bracht ik eerst mijn moeder naar de auto, liet haar instappen, gooide de ontmantelde rolstoel in de achterbak en pas daarna haalde ik weer vlug de boompjes bij de kassa op. Dit principe herhaalde zich die dag nog een keer toen we een uurtje later bij de feestzaal in Boerhaar kwamen. Het was een omslachtig maar dankbaar ritueel, want behalve ikzelf raakte niemand meer buiten adem.