Paarlemoervijver

Midden in de Regenboogbuurt in Almere ligt de Paarlemoervijver. Langs de vijver loopt het Gerrit Schultepad, waarover ik elke dag naar mijn werk fiets. Het pad is een groene corridor dwars door Almere Buiten, dat je langs grachten, bos en water leidt en dus ook langs de Paarlemoervijver.
De vijver is een rechthoek, zo groot als een voetbalveld, omringd door een smalle groene strook met bankjes en trapjes en daar weer omheen rijen rechte huizen in verschillende kleuren met platte daken. In de ochtend zie ik mannen met honden een rondje vijver doen. En aan het eind van de dag, zitten op de bankjes jonge stellen naar het water te staren. Er staat altijd wel een visser.
In de vijver liggen vijf groene eilanden, waar ergens altijd een zwanenkoppel een nest heeft. Verder aalscholvers, eenden, waterhoentjes, meeuwen en soms een zilverreiger.
In het midden van de Paarlemoervijver, tussen twee eilanden in, ligt een gele boot rechtop in het water. Je ziet maar een halve boot, breed, kielloos, met de boeg stomp omhoog wijzend. Ik zie hem elke ochtend en elke middag als een baken op mijn pad. Verlaten door zijn kapitein, ongeborgen, ongekaapt.
Het verhaal wil dat dit de boot is van een parelvisser. Ergens zwemt hij rond op zoek naar schelpen op de bodem van de vijver. En terwijl hij zoekt, zetten de algen zich vast aan zijn boot. Na de algen komen de wieren en de mossen, en na jaren zullen er schelpen groeien aan de boorden van de boot. En nog weer vele jaren later, groeien er parels in de schelpen, als beloning voor zijn geduld. Op die dag keert de parelvisser terug en zal hem toekomen waar hij al die tijd naar zocht.