Nulmeting

Ik word wakker op de eerste dag van het jaar en voel me beroerd. Het is het vertrouwde gevoel na een avond met te veel wijn, champagne en een uitgebreide maaltijd. Mijn lichaam is als een te ver opgeblazen ballon. Ik voel hoe de bruine bonensoep met worst zich nu nog steeds een weg zoekt door mijn gestresste darmen en hoe het pasteitje met ragout nog onverwerkt als een droge baal stro op de maag ligt. Hoe ik me ook in mijn bed draai, er draait iets mee wat nog borrelt en gist als in een chemisch experiment.
Ik kan niet anders dan opstaan. Beweging zal mijn lichaam goed doen. De blaas legen als eerste verlichting en zo snel mogelijk een kopje thee om de stoelgang te forceren. Ik loop de badkamer in en mijn oog valt op de weegschaal onder de wasbak. Het is lang geleden dat ik daar op stond. Mijn standaardgewicht is altijd zo’n 93 kilo. Liefst er iets onder. Er gaan maanden voorbij dat ik daar niet aan twijfel. Maar nu het meetinstrument is waargenomen, moet iets worden gemeten. Zo werkt nieuwsgierigheid.
Standaardvraag bij elk onderzoek dat je gaat doen: wat doe je na afloop met de resultaten? Ben je bereid de aanbevelingen ter harte te nemen of verdwijnt het onderzoeksrapport onder in een la? Ook nu bedenk ik me of ik enige consequentie aan de uitslag wil verbinden. Het is weliswaar 1 januari, maar ik ben niet het type van de goede voornemens.
Mijn algehele malaise trekt me over de streep. Ik voel me als een ranzige oliebol waar het vet van afdruipt. In mijn verbeelding waggel ik naar de weegschaal, de knieën stijf en krakend onder al dat extra gewicht. Ik stap op het oude wat stoffige platform en lees het getal bij het streepje: 99 kilo met pyjama aan.
Ik beschouw het als een nulmeting.