Kinderverjaardag

Laatst was de buurjongen jarig. Hij werd veertien en het was voor ons de zevende keer dat we op zijn verjaardag kwamen. Ik vind het eigenlijk niks zo’n verjaardag van een kind. Je komt binnen, geeft hem een hand en een tientje, en daarna zit je aan met de familie en nog een paar buren. Allemaal erg gezellig en het bier staat op tafel, maar het is een moderniteit waar ik niet aan kan wennen.
Kinderen vieren kinderfeestjes. Dat ouders er een volwassenenfeestje van willen maken is een vorm van overliefde: kijk ons kind eens, wordt het niet groot. Hij verdient alle aandacht en we gunnen hem natuurlijk een paar extra tientjes in zijn spaarpot.
Nu ben ik kinderloos, dus heb ik makkelijk praten. Ik hoef niet na te denken over kinderverjaardagen. Mijn enige referentiekader is mijn eigen jeugd. Bij mij kwamen er geen volwassenen op mijn verjaardag. Ik heb het tenminste nooit gemerkt. Toen ik kind was, kon je een middag een paar vriendjes uitnodigen en na rovertje en verstoppertje, was het hoogtepunt: patat of pannekoeken, afhankelijk van wat je lievelingseten was. De cadeautjes die je kreeg, waren kleurpotloden of een stripboek, maar nooit geld.
De 14-jarige van nu onderging het allemaal buitengewoon relaxed, gaf korte antwoorden op grappig bedoelde vragen en was onafscheidelijk van zijn Iphone, waarop hij voortdurend contact hield met zijn vriendin. Toen de volwassenen net iets te gezellig werden, verdween hij naar zijn slaapkamer met de mededeling dat hij even ging WIIen. Hij leek totaal onafhankelijk van wat er verder op zijn verjaardag gebeurde. Cool.