Gangetje

Gisterenavond had ik sinds lange tijd mijn zus uit München weer eens aan de telefoon. Het was zelfs de eerste keer dit jaar. Ze heeft een enerverend leven. Van alles had ze meegemaakt. Met oog voor detail vertelde ze over haar onderneming, haar nieuwe website en ook hoe ze haar pols had gebroken en dat ze inmiddels was geopereerd. Ik bestookte haar met bezorgde vragen en hield haar lang aan het woord, maar onvermijdelijk was het moment dat de wedervraag kwam:
‘En, hoe is het bij jullie?’
Het nare van telefoneren is dat een stilte niet te lang mag duren. Een mens kan niet eens even rustig nadenken over zijn antwoord.
‘Oh, zo zijn gangetje’, zei ik snel.
Ik hoorde het mezelf zeggen en na haar sterke verhalen klonk het als het saaiste leven van Nederland. Daarom voegde ik er nog maar snel wat wederwaardigheden aan toe. Over carnaval in Limburg, het voetballen in Marknesse, over de alcoholloze tijd en het rustige leven in de Buitenkans. Het leek haar niet bijster te boeien, dus gooide ze er nog maar een tweede vraag tegenaan.
‘En nog hoogtepunten?’, vroeg ze.
‘Tja.’
Ik dacht aan een goed gesprek met een collega, een mooie bijeenkomst, een strakke vergadering, maar dat waren niet de hoogtepunten die zij bedoelde. Dat viel allemaal in de categorie ‘werk’. Als je daar geen prachtige anekdotes van kon maken, was dat nou typisch ‘zijn gangetje’.
Ook kon ik niks bakken van mijn privéleven. Dat was geen verhaal maar een boodschappenlijstje: alles gezond, net lekker gegeten (aardappels, groente, vlees), het huis is warm, voetbal op tv, weekend voor de boeg. En, oh ja, het voorjaar komt eraan, de dagen worden al langer. Wat wil een mens nog meer?
Hoogtepunten!
‘Nee, ik kan er geen verzinnen’, zei ik berustend, ‘ik geloof niet dat ik ooit zo gelukkig ben geweest.’