Duitsland

Gisteravond werd Duitsland wereldkampioen voetbal. De vorige twee keer dat ze dat werden, gunde ik ze dat niet. In 1974 was het zelfs een traumatische ervaring. Ik was net elf toen Nederland de finale van West-Duitsland verloor. Net als al die Argentijnse jongetjes gisteravond in dat stadion, kon ik het niet geloven dat het beste elftal van de wereld met alle grote namen niet kon winnen en het in de finale aflegden tegen die Duitsers.
In 1974 was de Tweede Wereldoorlog dertig jaar geleden. De voetballers waren de kinderen van de moffen. In onze huiskamer hing een anti-Duitse stemming. In 1990 toen Duitsland in de achtste finale van Nederland won was die oorlog bijna vijftig jaar geleden. Ik woonde in Limburg, en voetbalde in Landgraaf, waar ze half Duits spraken en ze de Duitsers ‘de Pruus’ noemden.
Toen gunde ik het de Duitsers niet omdat wij ze twee jaar eerder nog hadden verslagen tijdens het Europees Kampioenschap. De jongens die op het veld stonden waren van mijn eigen generatie. Gullit en Van Basten bakten er echter niets van en de – toen al herenigde – Duitsers gingen er met de wereldbeker vandoor.
Inmiddels is het weer vijfentwintig jaar later. Nu staan de kleinkinderen van de naoorlogse generatie op het veld. Duitsland is al drie generaties bondgenoot, handelspartner en vakantieland. Ik ben er in 2011 eens twee weken helemaal doorheen gefietst en toen bleek het één grote gezellige Achterhoek te zijn met veel gastvrijheid, goed eten en lekker bier. Nederlanders en Belgen gingen gisteravond de grens over om naar de finale te kijken. Dat hield je veertig jaar geleden niet voor mogelijk. Het duurt drie generaties voordat alle wonden van de oorlog zijn gelikt en de voormalige vijand een overwinning wordt gegund.