Deelgenoten

Als mensen samen bezit hebben in mandeligheid, dan zijn het deelgenoten. Zo ben ik deelgenoot in onze wijk, waar we een vijver hebben, een parkeerplaats en een buurthuis. Als je samen iets bezit moet je vergaderen. Dat heet de deelgenotenvergadering. Die was donderdagavond. Tijdens deze vergadering werd per stemming de mandeligheidsbijdrage vastgesteld voor onderhoud en beheer van het gezamenlijke bezit. Die is in onze wijk voor het vierde achtereenvolgende jaar vastgesteld op tien euro per maand. Geen inflatie, geen aanpassing.
Tien euro is eigenlijk niets als je dat vergelijkt met wat een gemiddeld Vereniging Van Eigenaren (VVE) in een flatje betaalt voor het onderhoud van trappenhuis en dak. Toch zijn er in in onze wijk van vierenvijftig huishoudens er drie die dat tientje niet willen betalen. Niet omdat ze het niet kunnen, maar omdat ze het niet eens zijn met hoe het geld wordt aangewend. Ruime, vaak absolute meerderheden in onze wijk, hebben dat beleid bepaald, maar dat is voor de betaalweigeraars geen reden zich te schikken. Ondanks de grote democratische traditie in ons land, zien zijn zich als minimale minderheid gelegitimeerd hun belasting niet te betalen, omdat ze hun zin niet krijgen.
Ik vind dat moeilijk te accepteren. En in principe hoef ik dat ook niet, want we kunnen bij de rechter de betaling van de bijdrage afdwingen. Maar zo zijn wij niet. Nederlanders – en zeker niet onze wellevende deelgenoten in deze wijk – stappen niet zomaar naar de rechter. En al helemaal niet als je daarmee de spanning in het wijkje verder opvoert.
De debiteuren komen er voorlopig mee weg en stellen daarmee de solidariteit van de overige deelgenoten op de proef. De gederfde bijdrage moet door hen gecompenseerd worden. Daarom heeft de beheervereniging (en dat zijn wij zelf) officieel gevraagd om niet door de deelgenoten gedwongen te worden de rechter in te schakelen. Eigenlijk de omgekeerde wereld, maar het bestuur kon het mentaal niet aan om één van hun taken: het innen van het geld, uit te voeren.
Liever drie tientjes per maand minder, dan een juridisch conflict met je buren. Daarmee zijn de drie weigerende deelgenoten wel definitief van de agenda verdwenen. We praten er niet meer over. Dat lucht dan wel weer op.

Dit bericht is geplaatst in samenleven, verbinding en getagd , , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.