Camera

Overal in het centrum van Almere hangen camera’s. Ze zien eruit als koeienogen, of blauwe lampen die ook onderdeel van de feestverlichting zouden kunnen zijn. Meestal let ik er niet op, maar ze letten wel op mij.
Ik ben eens op het uitkijkpunt in de Bleekerstraat geweest, waar toezichthouders het allemaal in de gaten houden. Met zijn drieën zitten ze naast elkaar en kijken ze naar een wand met schermen. Als ze iets zien dat verdacht is, waarschuwen ze een collega op straat of bellen ze de politie, die dan onmiddellijk paraat is. Het leuke is dat ze na zo’n melding live kunnen volgen wat de politie doet en ze kunnen ook nog via de mobilofoon aanwijzingen geven. “Nee, die niet. Het was die jongen met die capuchon.” Of: “Let op, die kleine met die rode jas piept er zo nog tussen uit.”
Het zal soms best spannend zijn, maar meestal is het een routineuze boel daar in die regiekamer op de Bleekerstraat, en gebeurt er helemaal niets verdachts in Almere. Sinds ik weet dat daar drie ambtenaren dag in dag uit al die schermen in de gaten houden en zich dood vervelen, heb ik de neiging om naar elke camera te zwaaien. Over het algemeen ziet dat er nog al dom uit, dus doe ik dat maar niet op straat.
Er is eigenlijk maar één camera in het stadscentrum die zich heel goed leent voor een klein onderonsje met de uitkijkers. Dat is de camera in de lift die je van de parkeergarage boven op het ‘gebogen maaiveld’ brengt. Als ik daar tien seconden in mijn eentje oog in oog met die camera sta, dan kan ik het niet laten om zogenaamd onderzoekend mijn gezicht dichtbij de bol te brengen, een gekke bek te trekken, te knipogen en tenslotte nog even aanmoedigend mijn duim op te steken. Het slaat nergens op, maar ik hoop dat die toezichthouders toch opkijken. Waarschijnlijk vinden ze het alleen maar gek. Of ze halen de schouders op. “Is dat niet die vent van het stadhuis?” Ik zal het nooit weten. Het zou pas echt gek zijn om meteen naar de Bleekerstraat te rennen en naar binnen te roepen: “Hebben jullie het gezien?”