Bodyscan

Met uw welnemen blader ik deze ochtend, hier aan de keukentafel, even door mijn lichaam. Ik begin bovenaan bij mijn nek. Plotseling naar rechts kijken is pijnlijk. Heel voorzichtig naar rechts kijken, lukt nog wel, maar dan hoor ik het knarsen van de atlas en dat is een verontrustend geluid.
Als ik mijn rechterschouder optrek, voel ik niet alleen mijn nekspier protesteren, maar ook de peesplaat en de aanhechtingen onder het schouderblad. Al weken zit daar een beurse plek die lijkt te slapen, een droge prikkeling alsof iets de hele nacht klem heeft gezeten.
De rug is voor een lange man als ik de grootste zorg. Dat stelsel van spieren en botten voelt vandaag als een krakend korset. Hoe ik me ook beweeg, er is steeds een peesje, een zenuw of een spiertje dat het er niet mee eens is. Ik dwing me rechtop te zitten om de ruggengraat gestrekt te houden. Af en toe kantel ik mijn bekken naar voren, om de spieren te ontzien, maar het voelt alsof de pezen elk moment van het heupbot kunnen scheuren.
In de linkerbil, diep onder de grote bilspier, zit een kleine keiharde streng. Dat is de voorbode van een ernstige blessure. Er zit zoveel spanning op dat ik geen onverwachte beweging moet maken. Ik beweeg voorzichtig. Niet alleen voor die bilspier, maar ook voor mijn liezen en hamstrings. Ze staan zo strak als de snaren van een gitaar.
En dan zijn er nog mijn knieën. Ze staan in brand. Al mijn energie balt zich daar samen om de schade te herstellen. Aan de buitenkant ziet u niets, maar ik vermoed dat er stukken kraakbeen in het vocht zweven, en dat de versleten kruisbanden en pezen er als rafels bij hangen.
Alleen mijn voeten, wonderwel, liggen vrijwel pijnloos onder tafel, ondanks de grote blauwe teennagel. Hoe dan ook: gisteren heb ik weer eens een voetbalwedstrijd gespeeld; de winterstop zit er weer op.