Zwaaifiguur

Als ik ’s ochtends over de Parkwijklaan richting Almere-Centrum fiets, kijk ik op als ik de Boomgaardweg passeer. Er gebeurt iets in mijn ooghoek. Daar in de verte zwaait iemand. Tenminste zo lijkt het. De figuur houdt zich met één hand vast aan de lantaarnpaal en de andere hand heft hij omhoog. Vanaf honderd meter en met mijn bijziendheid is dat een man die mijn aandacht vraagt. Nu al bijna zeven jaar zie ik hem vrijwel elke ochtend naar mij zwaaien en steeds weer kijk ik verrast op en heb ik de neiging terug te zwaaien.
Kijk ik beter dan zie ik dat de man niet zwaait maar dat hij omhoog kijkt. Hij houdt zijn hand boven zijn ogen om ze te beschermen tegen de zon. Hij staat daarbij met een gestrekt lijf achterover en houdt zich vast aan de lantaarnpaal. Hij kijkt niet naar mij, maar naar de bovenste verdiepingen van de flat aan de Boomgaardweg. Er is iets dat zijn aandacht trekt. Misschien een kind dat naar hem wijst. Een vrouw achter een raam. Een gordijn dat opzij wordt geschoven.
De man is gekleed als een bouwvakker. Hij draagt een zwarte broek, een zwart halterhemdje en stevige werkschoenen. Wat de kleding niet bedekt is goudkleurig: de blote armen, de bovenkant van zijn borst, zijn nek en zijn hoofd. De kunstenaar noemde hem ‘De Gouden Man’. Het beeld is daar geplaatst in opdracht van de woningbouwvereniging en hoort bij het gebouw. Een flat van baksteen en glas, vijftien verdiepingen hoog. Stevig, degelijk en strak.
Het is de enige flat in de buurt. Mensen die op verdieping vier of hoger wonen, kunnen ongehinderd uitkijken over de stad. Helemaal bovenin kun je op mooie dagen het Markermeer zien liggen. Maar wie uit het raam recht naar beneden kijkt, ziet hèm staan. De bouwvakker. Hij herinnert de bewoners er elke dag aan dat zijn vakmanschap hen in de lucht houdt. Hij was het die het beton stortte, de ramen zette en de stenen metselde. Het is De Gouden Man die de wereld schiep waarin zij wonen.
Hij kijkt naar zijn werk. Hij glimt van trots. De flat aan de Boomgaardweg is het resultaat van zíjn gouden handen. Hij ziet hoe ver boven de flat de wolken voorbij schuiven. Heel even heeft hij de illusie dat het gebouw omvalt. Het duizelt hem. Hij grijpt zich vast aan de lantaarnpaal om zijn evenwicht niet te verliezen.

(eerder gepubliceerd in Lifestyle Almere, 2014, nr. 2, als ‘De Gouden Man’)

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.