Zelfdiagnose

Nu ben ik vijf weken alcoholvrij, maar toch heb ik al drie ochtenden hoofdpijn. Van die zeurende steken achter in het hoofd, druk op de ogen en een kop vol watten. Het lijkt wel een kater, maar dat kan het niet zijn, ook al omdat andere verschijnselen ontbreken.
‘Krijg je ’s nachts wel genoeg frisse lucht?’. Tja, misschien moet ik het slaapkamerraam wat wijder openzetten.
‘Drink je wel genoeg?’ Zou kunnen van niet. Bier kun je eindeloos drinken, maar met cola of appelsap ben je snel klaar. Ik drink wel veel koffie en thee.
‘Misschien slaap je te vast.’ Ook dat is mogelijk. Ik slaap als een os. Ik merk dat als ik langer slaap, dat ik slomer word. Misschien zijn die hersens dat ook niet gewend.
‘Het is gewoon stress. Heb je het druk gehad de afgelopen week?’ Nou ja, er zijn altijd spannende dingen, en niet alles ging goed van de week, maar ik kan niet zeggen dat het zo druk was. Stress zit misschien ook meer onderhuids.
‘Je hebt toch griep gehad? Misschien ijlt dat nog na.’ Dat mag geen naam hebben. Ik was misschien twee dagen van de leg. Maar ik heb gewoon doorgewerkt.
‘Zie nou wel, het sluimert nog, je hebt niet de tijd genomen om het uit te zieken.’ Zou dat het echt zijn. Ik voel me verder kiplekker. Beetje stijve spieren misschien, maar ik word dan ook een dagje ouder.
‘Heb je iets verkeerds gegeten?’ Chocola, bananen, vanilleijs, slagroom, oude kaas. Hoofdpijnbezorgers. Heb ik wel met mate genoten? Ik krijg de herinneringen niet scherp. Ik kan me moeilijk concentreren.
‘Het hoofd heeft rust nodig. Ga lekker wandelen. Even uitwaaien.’ Goed idee, maar ik zet wel mijn muts op. Niets zo erg als hoofdpijn en koude oren.
‘Voorjaarsmoeheid?’
Bestaat dat nog? Daar heb ik nog niemand over gehoord. Maar ja, de lente is ook nog maar net begonnen.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.