Zelf

De laatste dagen ben ik op zoek naar een thema dat mijn verhalen verbindt, een rode draad die subtiel verweven is, waardoor de trouwe lezer zich beloond weet. Immers in herkenning en herhaling vindt men geborgenheid en houvast. Niet het couplet maar het refrein bepaalt het lied.
De grote gemene deler van de verzameling gebeurtenissen, observaties en gedachten zou ik willen ontdekken, waardoor het geheel groter blijkt dan de som der delen. Maar tot nu toe is mij dat niet gegeven. Hooguit is taal het cement van dit bouwwerk, het ingrediënt van elk gerecht.
Hoezeer zou ik wensen dat ik het medium ben, niet minder dan de doorgever van het verhaal dat al bestond voordat er een schrijver aan te pas kwam. Het verlengstuk van iets groter dan mijzelf, wat zich niet laat kennen anders dan in het wonder van de materie. Maar dat ben ik niet.
Natuurlijk is er een mens voor nodig, een wezen dat kan denken, dat een doel en een plan heeft, waardoor iets ontstaat dat er nog niet was. Het is de gedachte zelf die de wereld schept. Zoals er in de kern, in de elementaire deeltjes, voorbij het voorstelbare, niets anders overblijft dan de intentie om te bestaan.
Deze intentie, het verlangen, het willen en het liefhebben brengen dingen tot stand. Het is geen hoogmoed, dat deze gedachte bij mij opkomt, noch is het een valse pretentie. Eerder is onwetendheid het fundament van alle verhalen, waardoor de wereld mij steeds weer verrast.
Mijn identiteit is gedefinieerd door mijn tekortkomingen, meer nog dan door mijn talent. Dat wat begrenst, bepaalt het silhouet. Zonder omtrek geen inhoud. De enige samenhang in wat ik schrijf, de rode draad en de constante factor in alles, ben ik uiteindelijk zelf.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.