Vijfhonderd

Bij vijfhonderd gaat de vlag uit, schreef ik precies honderd blogs geleden. Niet dat er iemand anders dan ik de tel bijhoudt. Maar toch, het is een mijlpaal. Wat ooit op 11 augustus 2013 als een experiment begon, is een onderdeel van mijn dagelijks leven geworden.
Elke ochtend staar ik naar het scherm van mijn Ipad en dwing ik mezelf om iets van driehonderd woorden te maken. Het is een vorm van conditietraining. Waar anderen elke ochtend een uurtje gaan fietsen, ga ik een uurtje schrijven. Ik maak me geen zorgen over de vorm van de dag of over het resultaat, ik pak mijn Ipad, zoals een ander op zijn racefiets springt.
Soms gaat het vanzelf, dan rij ik soepeltjes een blokje om, soms zijn de spieren stram, en ben ik blij als ik de finish haal. Soms ontstaat er een stukje dat de moeite waard is of, vaker nog, slijp ik eindeloos aan een steen die maar geen diamant wil worden. Maar welke kwaliteit dan ook. Als de tijd om is, slinger ik het de wereld in. Er zijn lezers. Soms een paar, soms wat meer. Na een dag hoor je er meestal nooit meer iets van en dan is er weer een nieuwe kans.
Het wezen van deze training is niet om elke dag een meesterwerk te schrijven, maar om elke dag íets te schrijven. Het is als het ritueel van een Chinese boer die iedere ochtend voor het ontbijt zijn krijgskunst oefent. Zo bereidt hij zich voor op het moment dat hij zijn huis en erf moet verdedigen. Zo is het ook voor mij. Elke dag zijn er anekdotes en observaties, maar ooit komt een groot verhaal op mijn pad. Zoals in ieders leven, zal er ook voor mij nog een uitdaging zijn die zich laat vergelijken met een zware etappekoers. En ondertussen vier ik mijn vijfhonderdste rondje om de kerk.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.