Vierhonderd

Afgelopen week publiceerde ik mijn vierhonderdste blog. Elk honderdtal heb ik tot dusver gevierd, maar de feestjes worden kleiner. De honderdste was een mijlpaal, de tweehonderdste een gedenkwaardig moment, de driehonderdste was alleen maar een hoogtepunt omdat het, vlak voor de zomer, tijdelijk de laatste blog was. Hoe hoger de getallen hoe minder spektakel. Pas bij de vijfhonderdste zal de vlag weer uitgaan en daarna is het wachten op de duizendste. Zo gaan die dingen.
Voor de lezers zal het niet uitmaken. Die zien die getallen niet; ze kunnen niet meetellen of aftellen. Elke keer moeten ze maar geloven dat er iets te vieren valt. Wat zal het ze ook kunnen schelen. Het is niet meer dan mijn eigen administratie.
Eerder schreef ik bij één van deze honderdtallen dat ik op zoek ben naar een rode draad of een groot verhaal dat zich mogelijk ontvouwt in de korte verhalen. Het was vergeefse moeite. Los zand, anders was de conclusie niet. Het verband tussen de teksten was niet groter dan de gemeenschappelijke schrijver.
Maar de laatste weken ontstaat het opwindende inzicht dat de som der delen meer is dan het gemiddelde. Zoals een stapel stenen een muur kan zijn of vierhonderd schelpen het begin van een bospad. In dit geval zijn het puzzelstukjes van verschillende puzzels, slordig bij elkaar in één grote doos, zoals je ze soms op rommelmarkten vindt. De collectie is groot genoeg dat ik kan vergelijken en onderscheiden. Ik kan sorteren op kleur, op afbeelding en op vorm. De zoekmachine van deze site helpt mij daarbij. Ze maakt een voorstelling zichtbaar die in de afzonderlijke fragmenten onherkenbaar is.
Zo dwaal ik rond in mijn museum van korte verhalen. Ik sorteer en combineer als een oude conservator. De verzameling van vierhonderd artefacten geeft, weliswaar schoorvoetend, haar duistere geheimen prijs.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.