Verontschuldiging

Soms loop ik helemaal vast in mijn eigen redeneringen. Ik ben inmiddels aan mijn vierde blog begonnen sinds gisteren, want tot nu toe kwam geen enkele tot een bevredigend einde. Voor het eerst dit jaar publiceerde ik gisteren niets en inmiddels is ook de zaterdag al ver gevorderd.
Zo begon mijn vrijdagochtend met een onbegrijpelijk smsje van een collega: ‘Probleem gevonden en opgelost. Alles doet het weer, overal. Groetjes X.’ Daar was wel een leuke blog van te maken, totdat het mysterie een kwartier later met een tweede smsje werd verklaard en toen was de lol er meteen van af.
Ook de gemeenteraadsvergadering van donderdagavond gaf voldoende stof tot nadenken. ‘Mooi hoor dat 80% van onze bewoners tevreden is over de gemeentelijke dienstverlening’, zei het raadslid, ‘maar ik wil horen wanneer het onmogelijk is een bewoner tevreden te stellen. En dat je je daar dan voor schaamt.’
Dat vond ik inspirerend. Maar eenmaal onderweg in een vlammend betoog over regels, wetten en praktische bezwaren, kon ik mezelf niet overtuigen, laat staan een willekeurige lezer.
Daarna probeerde ik het raadslid meteen maar te bedienen met een schrijnend geval uit de praktijk van de gemeentelijke dienstverlening. Maar dat viel nog niet mee. Als je iets zwart op wit stelt, zul je de regelgeving ook tot het laatste artikel en het zoveelste lid, moeten doorgronden, anders deugt het voorbeeld niet. Zo googelde ik op ‘bijstand en eigen huis opeten’ en toen bleek dat de wetgeving inmiddels in tal van aanpalende regels voorziet, wat ik in een blog van 300 woorden niet tot een goed einde kon brengen.
Zo ging de zaterdagochtend voorbij en ondertussen had ik nog steeds geen blog. Wat dan rest is de lezers mijn oprechte verontschuldigingen aan te bieden en zo schaamteloos mogelijk te verklaren waarom ze dezer dagen niet op hun wenken werden bediend. Zo hoop ik toch nog op 80% klanttevredenheid, al voel ik me zelf inmiddels een schrijnend geval.