Verhaal

Vorige week was ik bij een workshop ‘storytelling’. Deze Engelse vakterm staat voor de kracht van het verhaal als bron van inspiratie. Iemand luistert beter naar een verhaal dan naar een Powerpoint-presentatie. Als je een verhaal vertelt dan maak je van de luisteraar een betrokken deelnemer. Als je een instructie geeft met cijfers, feiten en opvattingen, dan wordt de luisteraar een kritische beschouwer. Een directeur die een persoonlijk verhaal vertelt, zal inspireren. Een directeur die alleen maar zijn opvattingen en instructies geeft, jaagt iedereen tegen zich in het harnas. Daarom is storytelling een krachtig communicatief instrument.
Er bestaan grofweg twee soorten verhalen. Het verhaal van de held, die ergens naar streeft, tegenslag overwint en uiteindelijk zijn doel bereikt. Dat is het klassieke verhaal. En er bestaat het associatieve verhaal. Dan gaat het om de beelden die gevoelens en gedachten oproepen en veel ruimte laten voor eigen invulling. Je doet je ogen erbij dicht en het gaat met je op de loop.
Ik had het nog niet zo bekeken sinds die workshop van vorige week, ook al schrijf ik elke dag een blog. Maar nu ik het weet, kan ik de blogs in drie categorieën rubriceren. Er zijn verhalen bij die associatief zijn en kop noch staart hebben. Soms lukt het om een klassiek verhaal te vertellen, met een duidelijk plot, volgens de wetten van de gewaarwording. En regelmatig laat ik me verleiden tot een instructie, zoals vandaag.
Misschien heeft u het gemerkt, nu u het einde van deze column nadert. U bent niet lekker meegenomen in mijn persoonlijke verbeelding, maar u bent in een kritische stand gezet: ‘Klopt het allemaal wel, wat hij beweert?’ Dat is het effect van dit soort instruerende teksten.
Hoe dan ook er ontstaat elke dag weer iets dat er nog niet was voordat ik eraan begon. Dat is de grootste ontdekking van de afgelopen tweehonderd dagen: het verhaal bestaat pas, als je het vertelt.