Ik loop er regelmatig langs in de Stationsstraat. Ze staat vanaf het station gezien een beetje rechts van het midden. Het is een vrouwenfiguur, levensgroot, in brons, zonder armen en met haar hoofd in een vreemde knik achterover. Ze maakt een stap, maar wel met één been slepend achter zich aan. Ze lijkt zich met tegenzin te bewegen. Alles in de figuur verzet zich tegen de richting waarin ze loopt. Het bijna knielende been, het hoofd wegkijkend naar beneden, alsof ze zich schrap zet tegen dat wat aan haar trekt.
Haar nek is veel te dik ten opzichte van het hoofd, haar romp veel te klein en haar rechter knielende been veel langer dan haar linker. Elk stuk van haar lichaam is mooi en kan op zich levensecht zijn, maar niet in combinatie met elkaar. Het lichaam lijkt samengesteld uit bijeengeraapte onderdelen. Alsof de kunstenaar nog een paar mallen had liggen van andere beelden en die aan elkaar heeft geboetseerd. Ik herken haar, maar wel als iemand die je snel voorbij loopt.
Ze heeft een onaantrekkelijke houding. In de kern verbeeldt zij een ongelukkig in zichzelf gekeerd mens. Een figuur die geen contact zoekt. Ze staart naar de grond en ze sleept zich voort. Ze vraagt om aandacht die ik niet wil geven. Ik heb genoeg aan mijn hoofd. Voor de ellende van een ander heb ik geen tijd. Haar houding vraagt om hulp, maar ze heeft geen hand om op te houden, geen armen om vast te grijpen, en geen ogen om iemand vragend aan te kijken. Ze kijkt naar de grond. Ze wil geen contact. Daardoor krijgen individuen zoals ik de kans om onverstoord door te lopen en me alleen om mijn eigen leven te bekommeren.
Er is geen toerist die stopt om zich met haar te vereeuwigen. Niemand die er ludiek en arm omheen slaat en een foto laat maken. Ze staat daar maar als een verschoppeling tussen het winkelend publiek, zonder enige opsmuk, zonder tekst en uitleg. Het is een triest mensbeeld. Eenzaam in een drukke winkelstraat. Wie kijkt er naar haar om?
‘Don’t wait for me in a borrowed home’ is de titel van het beeld.Wacht niet op mij in een geleend huis. Het past bij de hopeloosheid van dit beeld. Ze heeft het opgegeven. Er hoeft niemand op haar te wachten. Zelfs niet in een geleend huis. Ze sleept zich voort.
(eerder gepubliceerd in Lifestyle Almere, 2014, nr. 1, als ‘Don’t wait for me in a borrowed home’)