Meditatie

Sinds de zomervakantie mediteer ik niet meer. Vandaag denk ik daar ineens aan. En terugkijkend constateer ik dat ik er zomaar zonder enige aanleiding niet mee ben doorgegaan. Ik ben niet bewust gestopt; het was opeens geen onderdeel meer van mijn dagelijkse routine. En toch is het voor mij altijd heilzaam geweest een kwartier per dag stil te zitten, mijn ademhaling te tellen en de maalstroom van mijn gedachten te observeren. Het hielp me vooral om mijzelf niet te vereenzelvigen met mijn werk. Vooral als ik het gevoel had helemaal opgeslokt te worden door de dagelijkse zorgen, had ik het nodig onderscheid te maken tussen wie ik ben en wat ik doe. Die vijftien minuten met mijn ogen dicht op een stoel, brachten me letterlijk terug op aarde.
Hoe dat werkt is moeilijk te verklaren, want het gebeurt ergens in het diffuse gedeelte van het bewustzijn. Daar waar wel prikkels worden ontvangen, maar niet bewust worden verwerkt. Het is daarom niet precies aan te geven welke waarneming tijdens die vijftien minuten er voor zorgt dat mijn paniek afneemt, dat ik steviger in mijn schoenen sta en dat ik me meer verbonden voel met mijn omgeving. Er is geen moment van verlichting aan te wijzen. Integendeel. Ik zit de vijftien minuten uit zonder ook maar één gewaarwording in de categorie geluk, vrede of welzijn. Ik val hoogstens een keer in slaap, wat overigens uitdrukkelijk niet de bedoeling is.
Hoe dan ook, ik mediteer niet meer. Daarvoor in de plaats schrijf ik elke dag een stukje van driehonderd woorden. En het lijkt wel of dat hetzelfde effect heeft als een meditatie. Het leidt me heel erg af van mijn dagelijks werk. Ik kom op terreinen waar ik moet zoeken naar woorden. Er zijn momenten van flow, waarin ik min of meer gedachteloos mijn zinnen tik. En als ik ontwaak uit deze concentratie, voel ik me opgewekt. Het verschil met mediteren is dat de maalstroom van gedachten een spoor van woorden achterlaat.