Matrix

Soms zie ik ineens het verband. Het verband tussen een geheime vergadering, een auto gestrand op het talud van de rivierdijk, het alomvattend datanetwerk van de Chinese telecomgigant en het gevecht van de politicus. Soms zie ik ineens de relatie tussen de insluiper op het stadhuis, de idealistische woongroep, een ondermijnende rechtszaak en de vrouw waar je altijd al een hekel aan had. Of de gemeenschappelijke noemer van betonpaden in een verlaten polder, de Godshuizen van Almere, de tong van Lucifer, en een moeder in een bejaardenhuis.
Dit is de vier- of vijfdimensionale, of misschien wel oneindige matrix van betekenissen die je kunt ontdekken in de honderden blogs, als fragmenten van een verhaal, als gebroken glas voor je voeten. Misschien vind ik ooit het vermogen om alle stukken aan elkaar te lijmen en er iets nieuws van te maken, een compositie die verder gaat dan de som der delen. Dan ontstaat er misschien toch nog een novelle of een kleine roman van 30.000 woorden, in plaats van honderd stukjes van elk driehonderd.
In mijn fantasie zie ik dan de exegese van literatuurwetenschappers die de roman naast de blogs legt en het plot van de schrijver reconstrueert uit de persoonlijke ontboezemingen, gedachten en observaties. De schrijver is transparanter dan ooit. Alles wat hij ooit geschreven heeft is beschikbaar als brondocument. Er is geen geheim archief. Het kaf kan van het koren worden gescheiden, het overtollige materiaal van het gepolijste.
Michelangelo zei al dat zijn vaardigheid eruit bestond het beeld dat er al was uit het ruwe marmer te bevrijden. Misschien is het mij ooit gegeven dat ook te doen met alles wat ik ooit heb geschreven. Met dit verschil dat het ruwe materiaal, in de oorspronkelijke vorm, als historische bron beschikbaar blijft.

Dit bericht is geplaatst in schrijven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.