Gang

De lange gang in het stadhuis van Almere loopt in deze vleugel krom, waardoor je in de stilte van de avond altijd eerst iemand hoort, voordat je hem ziet. Op donderdagavond wanneer de Raad elders in het stadhuis vergadert, zitten op de vierde verdieping nog ambtenaren achter hun computers. Je hoort het zachtjes tikken op de toetsenborden, af en toe verschuift er een stoel.
Ik zit er al de hele avond, en ik hoor het uur na uur rustiger worden op de gang. Eén voor één nemen collega’s afscheid van elkaar, lichten gaan uit en daarna hoor ik het tikken van hakken op de marmoleum vloer. Het geluid dat zich ritmisch van mij verwijdert richting de uitgang.
Tegen negen uur, als de Raad zich opmaakt voor de laatste vergadering van de avond, is de gang vrijwel donker en ben ik alleen. Tenminste zo lijkt het. Als ik even niet meer typ, hoor ik een paar kamers verderop het ritselen van papier, als van iemand die een dik rapport leest, aantekeningen maakt, heen en weer bladert en dan weer even leest. Stilte, die even duurt tot er weer een bladzijde wordt omgeslagen. En weer stilte. Nog een bladzijde. Dan houdt het ritselen van papier op.
Nu ik daar een tijdje naar luister, maak ik zelf geen geluid meer. Wie daar ook, verderop in de gang, zat te lezen, zal denken dat hij alleen is. Ik wacht af en houd me stil. De fantasie gaat met me op de loop. Ik ken al mijn collega’s, maar wie ken ik nu echt? In wie schuilt de psychopaat of de borderliner. Je hoort zo vaak: het was een rustige, wat verlegen man, wie had gedacht dat hij daartoe in staat was? De laatste tijd zijn er veel mensen met burn-out-verschijnselen; hoe pakt dat uit als je zo lang doorwerkt en je alleen achterblijft in een verlaten kantoor? De stilte jaagt nu angst aan, en ik schrik echt als ik de zachte plof hoor van een boek dat dichtgeslagen wordt. Ik merk dat ik mijn adem inhoud, terwijl mijn verstand zegt dat ik me niet moet aanstellen. Maar mijn fantasie is sterker. Dan hoor ik de voetstappen in de kromme donkere gang… en ze verwijderen zich niet.