Blokkade

De romantiek van een boerderijtje in Toscane zou voldoende inspiratie moeten bieden voor driehonderd woorden per dag. Ik zit aan een picknicktafel in de schaduw van een grote notenboom en kijk over ons eigen zwembad heen naar de heuvels aan de overkant van het dal.
Het zijn de vogels die het meest van zich laten horen en af en toe een tractor of een grasmaaier in de verte die de stilte verstoort. De zon schijnt, maar het is niet overdreven warm. Er is een zachte bries zo vroeg in de ochtend.
Rondom de boerderij ligt een groot glooiend grasveld, fris groen omdat het elke nacht wordt besproeid. Er zijn tal van hoekjes in deze tuin waar je kunt zitten op banken van boomstammen, een schommel in een boom, een vuurplaats, een muurtje. Rozenstruiken zorgen voor roze, witte en rode kleuraccenten in een verder groen paradijs.
En daar zit ik dan met mijn Ipad. Er is een dwang om te schrijven na weken van droogstaan. Deze vakantieweek tussen twee banen, moet de rust bieden voor meer dan lezen en luieren. Er zijn veel schrijvers in Italië geboren en vele Nederlandse schrijvers zijn hier in Italië op zoek geweest naar de bronnen van hun kunst. Mogelijk biedt dit inspiratie en dus zit ik hier achter mijn Ipad in het land van pommodori en prosciutto, chianti en tartufo.
Een Vlaamse Gaai landt vlak voor me op het Italiaanse gras, zijn blauwe vleugelvinnen blinken in het zonlicht. Hij lijkt me uit te dagen iets over hem te schrijven. Misschien over hoe hij hier, ver van Vlaanderen, zijn domicilie heeft gevonden. Het ontbreekt hem aan niets. Dat geldt ook voor mij.
Sinds ik gestopt ben met schrijven, heb ik ook maar meteen een writers-block. Oorzaak en gevolg zijn hier omgedraaid. Nu ik niet meer hoef, is er ook geen discipline meer om het te doen. Schrijven vergt toewijding en concentratie en dat kan ik allebei niet opbrengen. Alleen al de gedachte iets te moeten schrijven, zorgt voor paniek. Beter is het daar verder niet aan te denken en rustig in slaap te wiegen, op een ligstoel in de Romeinse zon.