Wraak

Als je vroeger op de middelbare school afstudeerde met een pretpakket, dan kon je altijd nog Rechten gaan studeren. Begin jaren tachtig waren dat er veel. De grootste collegezaal in het Academiegebouw van Groningen was nodig om de zevenhonderd eerstejaars te kunnen bergen. Wij van de Béta-variant lachten hen uit. Met Natuurkunde, Scheikunde, Wiskunde I en II in het pakket voelden wij ons talentvol en bevoorrecht dat we niet veroordeeld waren tot vakken als Aardrijkskunde en Geschiedenis. De wereld lag aan onze voeten. Wij konden Medicijnen gaan studeren of Informatica of Tropische Landbouwkunde. Voor de pretpakketters was Rechten het hoogst haalbare. En dat lieten we onze klasgenootjes merken.
Vorig jaar raakte ik bij de gemeente verzeild in een juridisch conflict: een opdrachtnemer deed niet wat wij in de aanbesteding hadden afgesproken en wij betaalden niet. We schakelden allebei een advocaat in. De twee advocaten gingen in gesprek om te bezien of ze een gang naar de rechter konden voorkomen. Uiteindelijk adviseerde onze advocaat een schikking, want wat de rechter zou oordelen was ongewis en de proceskosten zouden niet mals zijn. We besloten zijn advies op te volgen, maar we voelden ons belazerd.
Dit is de revanche van mijn oud-klasgenoten die wij dertig jaar geleden hoogmoedig voor tweederangs vwo`ers hadden uitgemaakt. Terwijl wij in het laboratorium onze proefjes deden, hebben zij zich de wet toegeëigend. Zij maken nu onderling uit wie zijn recht kan halen en wie niet, wie van hun klanten de pot wint en wie moet schikken. Na de onbevredigende afhandeling van het conflict kwam nog de rekening van onze advocaat. Hij vroeg 350 euro per uur! Dat is een rancuneus tarief.

Dit bericht is geplaatst in samenleven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.