Vorm

‘Dan schors ik de vergadering voor een half uur’, zegt de voorzitter van de Gemeenteraad, ‘ik zie u allemaal terug om kwart voor elf.’ De eerste termijn is voorbij. Alle fracties zijn aan het woord geweest, hebben vragen gesteld en de wethouder Financiën van de gemeente Almere kan zich een half uur beraden op een antwoord.
De voorzitter spreekt een verlossend woord. Waar twee uur lang iedereen keurig in het gelid zat, staat nu iedereen onmiddellijk op en strekt de benen. Het is een pandemonium van zo’n honderd mensen die lachend en pratend de zaal verlaten.
Dit geluid verplaatst zich nu van de raadszaal naar de coulissen. De raadsleden en hun assistenten zwermen uit over de gangen en gaan naar de fractiekamers. Ook de wethouder loopt de zaal uit, omringd door ambtenaren die hem details aanreiken voor het beantwoorden van de vragen.
Ik blijf op mijn plek zitten in de bijna lege raadszaal. Dit is het theater van de democratie. Aan de muur hangt een afbeelding van de koning. De spelers zijn nu even weg, maar ze komen zo weer terug. Goed dat het even pauze is, want het stuk waarin ze spelen, verandert voortdurend. Mensen verwisselen van rol, krijgen nieuwe teksten, en het plot kent wendingen, die ze niet van te voren weten. Ze bereiden zich voor op het tweede bedrijf.
Als de burgemeester na een half uur haar voorzittershamer oppakt en op de bel drukt, haast iedereen zich weer naar zijn plaats en gaat de voorstelling verder. De wethouder krijgt het woord. Het gaat over Almere, het gaat over miljoenen euro’s, over zorg, woningbouw, onderwijs, over alles wat mensen in deze stad van de overheid verwachten. Het gaat wel ergens over en het kan de gemoederen verhitten. Het is maar goed dat we een vorm hebben gevonden om erover te beslissen. Ik ben een fan van dit theater.