Verlies

Het raadslid keert met opgeheven hoofd terug van het debat in het midden van de Raadszaal en gaat weer op zijn vaste plek zitten in de bank. Zojuist heeft hij met verve zijn standpunt verdedigd, overtuigd van zijn gelijk. Hij had er echt een studie van gemaakt. Kon in detail vertellen hoe het allemaal in elkaar zat, wat de nut en noodzaak was, en het was ook nog eenvoudig uitvoerbaar. Twintig minuten later stemt de hele Raad tegen zijn amendement, behalve hijzelf en zijn fractie.
Hij is niet de enige die zijn verlies moet nemen deze avond. De meeste moties en amendementen bij de begroting van volgend jaar krijgen geen meerderheid.
In de raadszaal van de gemeente Almere wordt het verlies met een groot hart geaccepteerd. Niemand barst in huilen uit of verlaat woedend de zaal. Dit is de professionele gereguleerde democratie. We laten zien waar we voor staan. We stemmen. En daarna drinken we nog een biertje met elkaar en feliciteren we de wethouder met de vastgestelde begroting.
Anders gaat het eraan toen in onze buurtvereniging. Ook daar gelden dezelfde regels van debat, stemming en meerderheid. We zijn echter goedwillende amateurs, de onderwerpen zitten dicht op de huid en niet iedereen is een goed debater. De emoties lopen hoog op en man en paard worden niet gespaard. Af en toe loopt er iemand boos weg of zegt zijn lidmaatschap op.
Nog maar de helft van de wijk kwam afgelopen dinsdag naar de ledenvergadering van onze buurtvereniging. Het lijkt geen populaire tijdsbesteding meer van mijn buurtgenoten. Hoewel het aangenaam is dat je dan overblijft met gelijkgestemden, komt de democratie in gevaar. Iedereen moet zijn stem laten horen, is het democratisch ideaal. Maar dat is natuurlijk wel de opvatting van een meerderheid die vergeet dat het altijd de minderheid is die goed tegen haar verlies moet kunnen.