Systeem

Ik zit op het callcenter van de gemeente en beantwoord vragen van bewoners van Almere die net allemaal een belastingaanslag in de bus hebben gehad. Hun namen staan in twee informatiesystemen: de gemeentelijke basisadministratie en het belastingsysteem. Daar ben ik vanmiddag van afhankelijk. Hoewel traag (‘de computer denkt er even over na, mevrouw’) en gebruiksonvriendelijk (‘hé, hij gooit me er zomaar uit’) vind ik wat ik zoek. De meeste mensen willen in termijnen betalen en willen de gemeente toestemming geven voor een automatische incasso. Anderen willen kwijtschelding. Naast mij groeit het stapeltje enveloppen met machtigingskaarten en kwijtscheldingsformulieren.
Af en toe is er een bijzondere vraag. Bijvoorbeeld van de ondernemer die boos is op de burgemeester en wil weten of die zomaar de belastingregels kan veranderen. Of de trotse Surinamer die namens zijn zoon de zaken in Nederland regelt en mij steeds corrigeert als ik ‘meneer’ zeg. ‘Ik heet Midoer!’ Er komt een vrouw aan de lijn die zit te balen in haar seniorenflat. ‘De mensen praten alleen over hun kwalen hier. Dat hoef ik toch allemaal niet te weten? Ik heb ook wel eens wat, maar dat hang ik toch niet aan de grote klok? Nee, ze vindt er niks aan.’ Ze heeft nog geen aanslag gehad. En ze heeft nog steeds een hond. ‘Fijn dat u belt. Gaan we in orde maken’, zeg ik.
De telefoon houdt niet op met rinkelen. Net als de telefoons van de twintig anderen in het callcenter. Ik krijg geen enkele bekende aan de telefoon, vriend noch vage kennis, maar het systeem kent ze allemaal. Fijn dat u een servicenummer, een subjectnummer en een aanslagnummer hebt. Ons systeem weet dat u bestaat. Er blijkt de afgelopen week ook een belastingplichtige te zijn overleden. ‘Gecondoleerd, mevrouw. Het systeem moet dat nog wel even verwerken.’

Dit bericht is geplaatst in samenleven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.