Snor

Zag weer eens iemand met een snor op tv. En het was geen Arabier. Het was een deskundige, die zijn mening gaf over de situatie in een ver Afrikaans land, waar iets ernstigs was gebeurd. Terwijl hij zijn mening te berde bracht, keek ik naar wat er op zijn lip zat. De snor zag er wat rommelig uit, als een half gemaaide berm met kale plekken onder de neusgaten. Ook de kleur was onbestemd; zwart-bruin met een paar grijze haren.
Het leek wel of het de deskundige niet veel kon schelen hoe zijn snor erbij hing. Toen hij die middag het verzoek van de omroep kreeg om zijn mening te geven, was het niet bij hem opgekomen om eerst even zijn neusvacht op te poetsen. Of hij had er simpelweg geen tijd voor gehad om even in de spiegel te kijken. Liever hield hij zich immers bezig met verre Afrikaanse landen. En nu hij zijn mening moest geven, kon hij beter nog wat naslaan en uitzoeken, dan zich om zijn haveloze grasstrook te bekommeren.
Zijn mening was dan ook uitgesproken deskundig deze avond. Het was een heldere analyse van de situatie, waarmee hij zijn mening met krachtige argumenten kon onderbouwen. Maar de deskundige had zijn tijd beter kunnen besteden. Al mijn aandacht ging naar de versleten deurmat, die midden op zijn gezicht lag.
Ze zeggen dat de snor terug is van weggeweest. Welnu, hier was-ie dan, op de dunne bovenlip van de deskundige. In zijn volle hopeloze glorie. Kan me niet voorstellen dat het ooit nog weer mode wordt.