Rappers

Op het station Amsterdam Muiderpoort stonden zondagavond op het perron van spoor 3 twee Antilliaanse jongens te schijnboksen. Een lange in een joggingpak, met een gouden tand, een pet en een staartje. En een wat kleinere jongen, maar met gemillimeterd haar en een fles Grand Marnier in zijn hand, waar hij af en toe een slok van nam. Wij stonden met zijn vieren bij spoor 2.
Ik keek naar ze en zag hoe ze even later een kleine blonde vrouw lastig vielen die door de poortjes het perron opkwam. Ze riepen naar haar, ze maakten toespelingen, ze liepen achter haar aan. De vrouw hield zich groot, zei niets terug en liep verder het perron op, totdat ze haar met rust lieten. Wij keken ondertussen naar de stationsklok en naar het donkere gat in de verte, waar de trein vandaan zou moeten komen die de blonde vrouw en ons van deze jongens zou verlossen.
Ik bleef naar ze kijken en de grootste van de twee viel dat op. Hij kwam recht op me af. ‘Je zit naar me te kijken’, zei hij. ‘Ja’, zei ik, ‘ik houd je in de gaten.’ De ander, zwaaiend met zijn fles, sprak één van mijn Limburgse vrienden aan: ‘Zeg, ga je wel eens vreemd?’ ‘Dat gaat je niets aan’, was het antwoord.
Zijn vrouw stond ernaast en begreep welke taal hier paste: ‘En anders ram ik hem helemaal in elkaar.’ De jongen was even uit het veld geslagen en begon te lachen. ‘Ik heb veel vrouwen gehad’, zei hij, ‘en ik heb vijf kinderen.’ ‘Dan moet je hard werken’, kon ik niet nalaten te zeggen. De jongen haalde zijn schouders op. ‘Geld komt en geld gaat.’ Hij liet zich door mij niet uit de tent lokken.
‘Wij zijn rappers’, zei de lange nu ongevraagd. ‘Rap dan eens wat’, riepen we in koor. Hij ging meteen los. Het rijmde maar verder konden we er geen touw aan vastknopen. Hij kreeg applaus toen hij klaar was. ‘We wachten op een platencontract’, zei de kleine. We konden daar niet verder op doorvragen, want de stoptrein naar Almere reed het station binnen. We stapten in en lieten de jongens achter op het perron.